Avonturen van Femke

Dag beste familie, vrienden en sympathisanten,

Vandaag wil ik het – zoals de titel al vertelt – even hebben over de kaap van 28 dagen in Kameroen.

Als je ’t mij vraagt, al een hele poos maar uiteindelijk gaat de tijd hier echt snel voorbij.

We hebben hier al veel beleefd en geleerd, laat ik wat zaken opsommen:

–         We hebben leren defileren onder een snikhete zon. Op de dag van de jeugd hebben we dan ook ons beste beentje voorgezet. We zagen er alle vier stralend uit met ons Afrikaans kostumeke en gevlochten haren. Bij mij waren ze minder geslaagd aangezien ze overwegend rode meshen hadden gebruikt.  (jaja, stel het jullie even voor en lach dan maar eens goed)

–         We zijn meester geworden in het vertrappelen van vieze kevers voor we even naar het toilet kunnen gaan

–         Nina is uit het raam gesprongen van een busje omdat ze zo dringend naar het toilet moest en helemaal niet langs de deur uit het busje kon. Ik moet zeggen, de mensen in de bus hebben gekeken en gelachen, net zoals wij. hihi.

–         We eten tegenwoordig zo goed als alles wat er op ons bord verschijnt aangezien we grote honger hebben.

–         We hebben al op een brommer gezeten die blijkbaar geen remmen had en waarmee we dan ook de bosjes zijn ingereden. Nina geen blessures, Femke een brandwonde op haar been.

–         We kochten ondertussen al een mooi stofje om ons het prachtigste kleedje te laten maken van heel Tada. Voor de zekerheid hebben we zelf een schetsje gemaakt van hoe het er moet uitzien aangezien de kleren voor de dag van de jeugd niet zo ons ding waren.

–         We zijn na drie weken voor de eerste keer in een restaurant gaan eten en dat heeft ons ongelooflijk gesmaakt. Er stond dan ook frietjes met biefstuk op de menu: jammie! T’is eens wat anders dan rijst met tomatensaus, aardappelen met tomatensaus, pasta met tomatensaus of plantins met tomatensaus. 

–         Onze papa heeft ons al komen vragen om de laptop even uit te zetten zodat hijzelf televisie kon kijken. De elektriciteitskabel is hier nu eenmaal niet zo sterk als bij ons. Als we in onze kamer zitten moeten we steeds een keuze maken: licht en laptop of ventilator en licht maar zeker niet licht, laptop en ventilator want dan valt alles uit.

–         Ook mieren hebben hier geen geheimen meer voor ons: om de vijf minuten moeten we er op onze tafel verpletteren, anders eten ze onze koeken op en dat zou echt jammer zijn!

–         Gisterenavond hebben we zelf bonbons d’ arachides leren maken. Ik moet zeggen: een ware delicatesse maar laat vooral geen bordje met nog wat kruimels staan of je hebt ’s nacht een hele mierenkolonie op bezoek. Gelukkig zag Nina dit bordje op tijd staan aangezien ze ’s nachts wel twee keer uit bed moet om naar het toilet te gaan. Femke wordt dan telkens wakker en denkt: “laat ze maar snel terugkeren zodat ik verder kan slapen.”

–         Dit weekend zij we voor de eerste keer naar een echte Afrikaanse swingbar geweest. Man man man, was mij dat een belevenis. Ze vonden er niets leuker op dan ons steeds in het midden van de kring te duwen zodat we daar een solodanske mochten placeren. Ik vond dit eerst niet zo leuk maar na een uurtje had ik de smaak te pakken en kreeg je mij nog maar moeilijk van de dansvloer. (niet te geloven hé!)

–         We kruipen hier elke dag om 21u in ons bed wat echt heel vroeg is maar we moeten dan ook heel vroeg uit de veren.

–         Elke ochtend worden we gewekt door een hele kinderboerderij: geiten, kippen, een haan, varkens en een ezel passeren hier allemaal de revue en maken hun eigen geluid.

–         Uno is hier het spel dat al menig kinderhart wist te veroveren. Het spelletje is dan ook niet meer in onze kamer te bespeuren maar wel in de kamer van onze kleine broer die het vooral graag ’s nachts speelt met zijn neefje.

–         Geduld hebben is hier een mooie deugd. Afspraken maken tegen een bepaald uur heeft hier echt geen zin. Reken bij het uur van de afspraak maar twee uur extra en dan nog moet je soms geluk hebben. Nu ja, we hebben ons daar wel al op ingesteld en kunnen er ondertussen mee leven.

–         De temperaturen lopen hier overdag gemakkelijk op tot 40°C. Als we vragen hoe warm het op dat moment zou zijn, krijgen we steeds hetzelfde antwoord: het wordt nog veel warmer in maart en april. Zweten en liters water drinken is hier dus de boodschap.

–         Alle mama’s lopen hier met hun baby op hun rug. Nina en ik zijn vastbesloten om binnenkort ook zo’n kleintje op onze rug te dragen. Dat moet echt een belevenis zijn!

–         Het onderwijs is hier helemaal anders dan bij ons: de leerkrachten lopen gemakkelijk eens uit de klas om een babbeltje te maken met de leerkracht aan de andere kant van de speelplaats, de ochtendbel is voorzien om 6u45 maar dat doel wordt meestal niet gehaald, de leerlingen hebben enkel een schrift en een stylo en dus is het steeds een uitdaging om je lessen tof en aangenaam in te kleden, op elke maandag en vrijdagochtend wordt de Kameroenese vlag gehesen en het volkslied gezongen in de alom gekende ‘strekstandfiks’ pose.  Dit alles was in het begin wel wat wennen maar nu vinden we dat allemaal heel normaal. Even vermelden dat wij in het begin echt niet begrepen wat er van ons werd verwacht. Wij stonden met onze rug naar de vlag gekeerd en met de armen gekruist hoewel je met je armen strak naast je lichaam moet staan en je ogen op de vlag gefixeerd moeten zijn. Mijn leraar heeft ons dan ook vriendelijk op deze fout gewezen en sindsdien staan wij ook in de ‘strekstandfiks’ pose tijdens het hijsen van de vlag.

Zo, ik denk dat ik bij deze weer heel wat nieuwtjes heb verteld. Volgende week zijn we al week vijf en maken we werk van onze grote projecten. Dit weekend gaan we nog even genieten van het toeristische Rhumsiki en onze batterijen goed opladen.

We hebben er alvast zin in!

Heel veel liefs en tot een volgend berichtje.

Femke x

Dag iedereen,

hier nog even een kort berichtje uit Mokolo. Vandaag zijn we week vier ingegaan en bij deze ook weer een nieuwe schoolweek. Vanaf nu bereiden we elke dag drie lessen voor en observeren niet meer. We hebben dus tijd op school om onze lessen voor te bereiden zodat we in de namiddag voldoende tijd kunnen uittrekken om de verschillende projecten wat op poten te zetten. Gisterenavond had ik wat last van mijn maag en ook mijn been speelt me parten. Rondlopen en zitten gaat, gewoon rechtstaan doet vrij veel pijn. Vanavond bellen mijn mama en papa wel eventjes met wat goede raad. Niet gemakkelijk om in te schatten wat je nu het beste kan doen. Ik ben nu eenmaal geen dokter. Nu ja, we zien wel. Voor de rest gaat hier alles zijn gewone gangetje. We staan vroeg op, gaan naar school, bereiden voor en in de namiddag lopen we eens langs de markt voor wat inkopen te doen of gaan we eens langs bij Annelies en Nele. Het is hier toch een heel ander leven dan in België hoor. We eten hier ongeveer 4 keer in de week dezelfde pasta en elke dag hetzelfde ontbijt. Thuis zouden we al snel zeggen: Oh nee, toch niet weer hetzelfde zeker. Hier is het gewoon super als we terug pasta krijgen of een stukje zacht brood hebben om ’s ochtends ons buikje mee te vullen. Ook het slapen verloopt niet altijd even gemakkelijk. We kruipen vroeg in ons bedje omdat we er vroeg uitmoeten maar in slaap vallen is soms zeer lastig. Super warme kamer, veel lawaai,…je zou voor minder elke nacht 10 keer wakker worden. Een geluk dat Nina oordopjes meeheeft! Daardoor heb ik de laatste dagen toch al wat beter geslapen. Het komende weekend plannen we een tweedaagse naar Rhumsiki dat naar het schijnt in een prachtig landschap ligt. We zullen daar ook eens in een hotel overnachten met zwembad. Daar kijk ik al ongelooflijk naar uit want met deze hete temperaturen is elke verfrissing welkom! Zo, over enkele minuutjes is mijn internetkrediet weer op dus ga ik vlug dit berichtje posten.

Heel veel liefs en tot binnenkort!

Femke

Dag iedereen!

Wij zijn net terug van een weekendje Maroua en het heeft ons echt deugd gedaan! De batterijen voor de komende week zijn weer opgeladen. Daarmee wil ik zeggen: goed geslapen, goed gelachen en vooral zeer goed gegeten. Gisteren hadden we namelijk afgesproken met Thorsten om samen iets te gaan eten in Maroua. We spraken af aan zijn hotel Porte Mayo genaamd en zagen daar een heerlijke menukaart uitgestald staan. Ze hadden gewoonweg biefstuk met frietjes! Man, man, man mijn droom van drie weken werd werkelijkheid. Wij tegen Thorsten gezegd: ‘Dit is de plaats waar we vanavond gaan eten!’. En ik kan jullie zeggen, het heeft gesmaakt. Het heeft zelfs zo gesmaakt dat we vandaag terug zijn gekeerd en nogmaals hetzelfde hebben gegeten.Met andere woorden mijn vleestekort van 3 weken is bij deze ook weer bijgewerkt.

Maar nu misschien wat meer uitleg bij de titel van dit nieuwe berichtje. Vrijdagnamiddag hadden we met het hele schoolteam afgesproken om bij een collega – leraar langs te gaan van de school uit Mboua omdat hij zijn zoon had verloren. Tegen 14u zou een taxi ons thuis komen ophalen. Wat we eigenlijk al hadden gevreesd werd werkelijkheid. De taxi kwam er niet door en wij zaten al 2u te wachten. We stuurden een berichtje naar de directeur en die belde ons op. Nina nam op maar voor ze kon vragen of ze alles goed had begrepen haakte hij in. Nina vertelde mij dat we zelf naar de markt moesten zien te geraken om van daaruit samen verder te vertrekken. Geen probleem, we zijn meesters in het doen stoppen van moto’s met de hier alom gekende ‘tsss’ klank. Al vlug hadden we een motor gevonden die ons wou wegbrengen naar de markt. Toch klopte er iets niet helemaal. De moto maakte een heel raar en ronkend geluid en geraakte zo goed als niet de berg op maar voorlopig verliep alles nog goed. In de eerste afdaling merkte ik dat het remmen toch niet zo vlot verliep, om zeggens gewoon niet en zei tegen Nina al lachenderwijs: ‘Nina ik denk dat we een moto zonder remmen hebben’. We lachten er nog is goed om maar in de volgende afdaling was het lachen ons al snel vergaan. Er brak een stuk van de motor en remmen zat er nu helemaal niet meer in. Gelukkig konden we rechts een straatje inslaan maar ook daar ging het achter 150m weer bergaf. Er zat dus niet veel anders op dan rechts de bosjes in te rijden. Op het nippertje misten we een boom en kwam de moto tot stilstand. Nu ja hij was wel gestopt, maar bolde nu terug achteruit. Nina sprong met een elegante wip van de moto maar ik geraakte er niet tijdig van. Ik viel samen met de motoman en de moto opzij en mijn rechterbeen kwam terecht op de hete uitlaatpijp. Wel, ik kan jullie zeggen dat het een beetje pijn deed. Al snel zag ik dat mijn vel voor een deel was weggebrand. Het deed nogal pijn en iedereen wou er vanalles komen opsmeren: alcohol, olie van de bomen,…Dit alles weigerde ik vriendelijk met de tranen in mijn ogen. Nina goot een hele drinkfles leeg over mijn been en zocht een moto om terug te keren. Eenmaal thuis hebben we er een goede laag flamazine opgesmeerd en alles goed afgebonden. Enkele minuten later zaten we al terug op de moto richting grand barrage om bij de collega op bezoek te gaan. Een ding hebben we deze week wel degelijk bijgeleerd: vraag steeds of de remmen goed werken voor je op een moto stapt!

Voor de rest kan ik jullie vertellen dat Nina en ik deze week onze draai echt goed hebben gevonden. We maken vele flauwe mopjes en genieten met volle teugen van wat er op ons afkomt. We kijken het leven met een lach tegemoet en morgen beginnen we gewoonweg al aan week 4! Wat gaat de tijd hier snel!

Zo, wij gaan ons terug in gang zetten om naar huis te keren aangezien het hier al een beetje begint te schemeren. Deze week kom ik zeker terug voor een nieuw berichtje uit Mokolo.

Heel veel liefs en tot gauw!
Femke

Dag iedereen,

Het is inderdaad al een hele tijd geleden dat ik nog een berichtje achterliet op mijn blog maar dat ga ik vandaag ruimschoots proberen goed te maken.
Op 4 februari vertrokken we vanuit Yaounde (de hoofdstad) met het vliegtuig naar Maroua. Om 6u30 stonden we gepakt en gezakt klaar op de luchthaven om onze vlucht niet te missen en er zeker van te zijn dat we nog op het vliegtuig zouden kunnen. Meestal boeken ze hier de vluchten veel te vol waardoor je dus wel een ticket hebt gekocht maar daarvoor niet op het vliegtuig kan. Best grappig. Nu ja, we zaten vol spanning te wachten tot we aan boord konden gaan. Maar natuurlijk verliep dit niet van een leien dakje. Nadat we al een uur aan het wachten waren, werd ons gemeld dat het vliegtuig een technisch probleempje had. Even een stuk vervangen en het probleem zou snel opgelost zijn. Maar die even werd uiteindelijk 6 uur wachten op de luchthaven. Wat een mens dan allemaal doet zal ik nu even beschrijven: zijn gsm opladen, telefoneren, slapen, praten met de buren, naar het vliegtuig staan kijken waar er helemaal niets aan verandert, terug door de douane wandelen (waar we overigens al doorgewandeld zijn om te controleren of we geen gevaarlijke dingen mee hebben maar over en weer wandelen vormt nadien geen probleem meer), een pintje drinken, zich boos maken dat het niet snel genoeg gaat,…Wij hebben vooral veel zitten praten en hebben ons afgevraagd waarom ze de eerste vier uur gewoon op het vliegtuig stonden te kijken om dan het laatste uur het probleem te verhelpen. Maar goed uiteindelijk konden we het vliegtuig op richting Maroua. Met zo’n klein vliegtuigje is het toch een heel andere ervaring om op te stijgen dan met zo’n airbus. Ik dacht echt dat mijn laatste uren waren geslagen maar niets was minder waar. De piloot maakte de zachtste landing tot dan toe en we stapten in Maroua van het vliegtuig onder een stralende maar snikhete zon. Daar werden we opgewacht door Meneer Mahama. Een ongelooflijk vriendelijke en zeer grappige man. Hij zegt achter alles wat wij zeggen: Ooh oui, ooh oui maar dan op een speciale manier. Ik heb er mij dan ondertussen ook al in gespecialiseerd. Nina vindt het alvast een grappige imitatie. Na een bezoekje te hebben gebracht aan de procure ging het richting Mokolo waar we onze gastfamilies zouden ontmoeten. Annelies en Nele zouden naar Mboua gaan en Nina en ik naar Ouro – Tada. Daar konden we voorlopig met twee samen blijven tot ze een nieuwe familie zouden vinden. Al snel kwam de vraag van de directeur of hij nog een nieuwe familie moest zoeken. Wij maakten van deze vraag handig gebruik om te vermelden dat we het heel goed hadden samen en we gerust samen wilden blijven. Sindsdien werd Nina mijn steun en toeverlaat. Als ik iets niet lust, eet Nina voor twee. Femke doet dan alsof ze allergisch is aan vis, wrijft een beetje saus op haar bord en eet vooral veel koekjes tussendoor om de maag te vullen. Veel kilo’s zullen er hier uiteindelijk toch niet af geraken. Maar liever koekjes eten dan te vergaan van de honger. Sinds maandag zijn we hier ook aan het lesgeven. Ik heb al de oppervlakte en de omtrek van een cirkel, de l’impératif présent en een les engels gegeven. Dit viel allemaal goed mee. Morgen leer ik mijn leerlingen de hippe song ‘My bonnie’ aan met veel schwung want dat missen we hier voorlopig toch nog een beetje. We staan elke ochtend op om 05u30 om dan een lekker krokant stukje stokbrood te eten met een lepeltje aardbeienconfituur (even vermelden dat we op ongeveer 2 weken tijd een pot hebben leeg gegeten van 1kg). Ook een tas thee mag zeker en vast niet ontbreken met daarin een stevige portie suiker want dat is volgens onze zus een noodzaak. Nadien wandelen we richting school om tijdig aanwezig te zijn. Dit is echter niet nodig want er wordt immers nooit om 06u45 stipt gebeld. Het komende half uur komen de leerlingen dan ook vanuit alle richtingen uit de struiken gehuppeld hoewel er aan één kant van de speelplaats een bordje staat met ‘entrez des élèves’. Wat de functie hiervan is, weet ik niet maar één ding weet ik heel zeker: op tijd komen is hier niet echt ingeburgerd!
Nu ja, we wennen er wel aan. Een neef van onze papa wist ons gisterenavond te vertellen dat we hier met een zekere Mokoleese schwung door het leven gaan. Alleen het bili bili drinken moeten we nog leren. Maar ik kan jullie vertellen dat bili bili alles behalve lekker is. Geef mij maar een lekkere frisse fles Top Pamplemousse. Deze zijn echter sinds de laatste week niet meer te vinden aangezien we ze de eerste week allemaal hebben opgekocht. We hopen er dit weekend nog eens een te drinken.
Ondertussen zijn we hier ook al meester geworden in het plassen in een klein gaatje (klein betekent hier een cirkel met een doorsnede van 15 cm), vieze beesten dood te meppen en dingen te eten die ons toch niet helemaal liggen zoals orgaanvlees, la bui (een papje van melk met brokjes), couscousbol (met kleiachtige smaak), brokjes zout, en soep met bonen…stuk voor stuk ware delicatessen. Maar we krijgen ook lekkere dingen voorgeschoteld zoals een pasta met groentjes, een schotel sla met tomaatjes en rauwe ui, rijst met een tomatensausje, appelsientjes en wortelen. Dit smaakt ons elke dag meer en meer!
Waar we hier toch nog wat moeite mee hebben is het onderwijssysteem. Gedurende onze opleiding hebben we geleerd vooral creatief, origineel en vernieuwend uit de hoek te komen, zo ook proefondervindelijk te werken. Dit alles is niet van toepassing in onze school hoewel ze zelf vinden dat ze heel wat leuke dingen doen tijdens de les. We proberen dan ook stapsgewijs kleine nieuwe dingen in te voeren zoals een leuk afsluitend spelletje, een muzo opdracht,…We merken wel dat deze kleine stapjes de leraars duidelijk deugd doen en ze ook zin hebben om deze verder te zetten. Dit geeft ons een zekere voldoening maar we missen toch de vrijheid om veel meer uit de les te halen dan we nu kunnen doen.
Zo, dit was een korte beschrijving van wat we hier de voorbije weken hebben meegemaakt. Ik weet het, er ontbreekt nog heel wat maar achteraf zal ik jullie een uitgebreid verslag brengen met veel mooie foto’s.
Voor alle studenten: veel succes met de komende stagevoorbereiding, geniet van carnaval en voor de erasmussers een goede reis en maak er een onvergetelijke ervaring van!

Aan alle anderen: geniet van de winterkou want hier is het echt té warm!

En speciaal voor familie en vrienden en in het bijzonder mijn twee superzussen Saartje en Flore: ongelooflijk bedankt voor het prachtige album vol sappige mopjes, fijne kaartjes, leuke weetjes, mooie foto’s en zoveel meer. Dit boek heeft me al menig avond weten te ontroeren. Als ik het even moeilijk heb dan kijk ik met veel plezier in het boek en kan ik er weer even tegenaan. Echt bedankt!

Heel veel liefs en tot gauw met meer nieuws uit Mokolo city!

Femke

PS1: Mijn nieuwe Mokoleese gsm nummer is: 77 88 22 36
PS2: Sinds mijn verblijf in Mokolo heet ik niet Femke maar Agnes. Die naam kunnen ze veel beter uitspreken. Hihi!

Dag iedereen,

wij zijn net terug van de stad, wat een belevenis! Ik denk dat we nog nooit zoveel aanbidders hebben gehad: bonjour mon chérie, ah les blanches, kuskus, comment ça va? Allé ja, het is wel wennen als ze om de vijf seconden naast jou staan om je vannalles te doen kopen maarja…het is ook de hoofstad en dat is altijd druk hé!

Deze middag zijn we iets gaan eten in het Centre Culturelle Française. Een verse salade en een cola voor nog geen 3 euro de man. Dat is bij ons gewoonweg onmogelijk.  Nadien hebben we nog even rondgewandeld en een taxi genomen naar huis.Jaja, je hoort het goed we hebben hier voor de eerste keer een taxi genomen. Ik beschrijf hem even: ongeveer 7 sterren in de ruit, ramen staan open want er zijn geen draaierkes meer, deuren sluiten maar half, alles is kapot, spiegels zijn er amper, op elke auto staat 60 km per uur maar in werkelijkheid rijden ze aan 120 km per uur gewoon in het midden van de baan of op het andere rijvak. We riepen dan ook enkele keren: vous voulez rouler un peu plus doucement s’ il vous plait? Maar al snel was het antwoord: mais nous sommes tous des avonturiers! Allé ja, je hoort het al: een hele belevenis. Griet had er ons dan ook goed op voorbereid: je vraagt een taxi dépot (wij alleen mogen meerijden en hij brengt je naar de plaats waar je moet zijn zonder te stoppen), auberge bleu (de plaats waar we wilden afstappen) 1500CFA wat de normale prijs is maar hij zei: c’est trop loin hein. Dus is het 2000CFA geworden.

Straks ga ik hier eens beginnen aan mijn valies voor morgen aangezien ik nog een selectie moet maken van wat echt mee moet. Griet zegt dat we chance zullen moeten hebben met de man die ons incheckt maar aangezien de meesten hier nog redelijk boos kijken vrees ik er eerlijk gezegd voor dat ze een extra kilootje door de vingers zullen zien. Hopelijk verloopt de vlucht goed en valt alles in Mokolo goed mee. Ik ben al zo ongelooflijk benieuwd naar mijn gastfamilie! Ik hou jullie wel verder op de hoogte!

Zo, voor allen die aan het studeren zijn. Doe het daar goed! Wij duimen hier alvast mee voor jullie!

Heel veel liefs en tot het volgende berichtje!

Ik heb hiernet van Griet een internetkabeltje gekregen zodat ik betere verbinding heb. Ik zal dus nog maar eens proberen om een foto op deze blog te krijgen. We zullen zien…en helaas lukt het nog steeds niet! sorry!

Dag iedereen!

Na een lange en vermoeiende reis zijn we gisterenavond goed aangekomen in Yaoundé. Thorsten kwam ons ophalen op de luchthaven en meteen gingen we ervandoor  richting onze niewe thuis voor drie dagen. We kregen twee kamers toegewezen met een keukentje en badkamer aan. Alleen werkte het water nog niet maar dat euvel werd deze ochtend opgelost. Het is hier ondertussen al een lekker warm weertje en lopen hier dus rond in short en t-shirt hoewel minder nog meer deugd zou doen ;). Deze voormiddag hebben we ook al even de omgeving verkend door een wandelingetje te maken in de buurt. Tof zeg! Wel even wennen maar we voelen ons hier allemaal super goed. Deze middag zullen we even naar de stad gaan om zo wat de laatste inkopen te doen. Voorlopig lukt het mij niet om foto’s bij te voegen op mijn blog. Ik denk dat het daar de lage verbindingskwaliteit komt van het internet. Van zodra ik kan, plaats ik enkele sfeerfoto’s. Zo, dit was zo wat het relaas van deze ochtend. Tot de volgdende!