Avonturen van Femke

Dag iedereen!

Hier ben ik dan terug met een kort verslagje van de voorbije dagen. Vorige week donderdag zijn we vertrokken naar Kribi. Maar aangezien de president die dag net terugkeerde van een staatsbezoek werden alle straten afgezet en geraakten we niet vlot weg uit Yaoundé. We hebben dan maar met onze taxichauffeur onderhandeld of hij ons niet voor een prijsje tot in Kribi kon voeren. Na enige onderhandeling zag hij dat wel zitten en wij ook. Onder de baan werden we verschillende keren tegenhouden aan controleposten. We moesten dan telkens onze paspoorten bovenhalen en aan het einde vroegen ze telkens of we toevallig geen whisky bijhadden. Natuurlijk hadden wij niet zomaar eventjes verschillende flessen drank mee en scheepten ze af met het smoesje dat als we terug zouden komen van Kribi we zeker nog eens zouden stoppen. Mooit niet dus! Na een uur of drie kwamen we eindelijk aan in Kribi maar het mooie weer liet op zich wachten. Aangezien we nog geen hotel hadden gevonden moesten we ter plaatse nog op zoek gaan. Toen we aan het tankstation stopten wilden verschillende taxichauffeurs ons  naar een geschikt hotel te voeren. We kozen er eentje uit en reden uiteindelijk naar hotel Le Marseillais. Een heel kleinschalig hotelletje dat alles behalve luxueus was te noemen. Maar we waren al tevreden dat we iets hadden gevonden voor de eerste nacht. Onmiddellijk reden we met diezelfde taxi terug naar de stad om iets te gaan eten. Na onze middagmaaltijd wandelden we wat op het strand en besloten al op zoek te gaan naar een ander hotel voor de komende nachten. We stopten bij verschillende hotels maar alles bleek al goed vol te zitten. Tot we op het strand een kerel tegenkwamen die schilderijen verkocht en ons ook een goed hotelletje wilde tonen. We wandelden met hem mee en zagen dat l’Auberge du pêcheur er al wat beter uitzag dan het hotel waar we die avond zouden overnachten. We reserveerden alvast twee kamers voor de twee volgende nachten. Nadien keerden we terg naar huis. We aten nog een salade en kropen in ons bedje.

De volgende ochtend gingen we al vlug naar het andere hotel en daar zat onze vriend de schilderijverkoper al op ons te wachten. Hij zou met ons de Lobé watervallen bezoeken en ook nog een boottochtje maken naar een Pygmeeëndorp. En hop daar gingen we dan. De watervallen waren fijn om zien maar het Pygmeeëndorp was niet zo speciaal. Voor we het dorp binnen mochten kregen we een belachelijk rokje aangemeten om zogezegd de traditie in het dorp te respecteren. Ik moet eerlijk zeggen dat ik daar geen enkele persoon heb zien rondlopen in hetzelfde belachelijke rokje zoals ons. Maar bon,…we hebben het toch maar aangehouden Na deze wandeling keerden Nele en ik terug met de brommer en gingen op zoek naar een middagmaaltijd. De rest van de dag hebben we gevuld met een beetje zwemmen in de Atlantische Oceaan en het typen van lesvoorbereidingen voor in mijn eindwerk.

Voor de volgende dag hadden we al een nieuwe afspraak gemaakt. We zouden een bezoekje brengen aan het natuurpark Campo en hadden daarvoor een jonge kerel gevonden (een vriend van de schilderijverkoper) die ons met zijn auto naar daar wou voeren. Om twintig voor vier stoden we al klaar want als we dieren wilden zien moesten we voor dag en dauw aankomen in het park. Toen we in de auto stapten merkten we dat er een sterke benzinegeur in de auto hing. Toen we dit aan de chauffeur meldde viel hij precies uit de lucht maar wij wisten wel beter. Toch beweerde hij bij hoog en bij laag dat er helemaal niets aan de hand was. Onder de baan vielen we verschillende keren stil maar telkens kreeg hij zijn auto opnieuw aan de praat. Maar na 39 km was het sprookje afgelopen. De auto wilde nu helemaal niet meer opstarten. Daar stonden we dan. In het midden van de brousse met een wrak van een auto en gsms zonder ontvangst. Een geluk dat onze chauffeur orange had en bij deze enkele vrienden kon opbellen om hem te helpen via de telefoon. Maar die hulp verliep toch niet zo vlot. Na een uurtje passeerde er plots een auto die al volledig vol zat met mensen maar deze bleek onze enige redding te zijn. Dus stapten Nina en Annelies in. Nina zat op de vesnellingspook en Annelies op de schoot van één of andere kerel. Nele en ik bleven achter bij de kapotte auto en de zotte chauffeur.  Terwijl we stonden te wachten begon de chauffeur allerlei dingen los te vijzen, draden lost te koppelen of door te bijten, de benzinetank van onder zijn auto te sleuren, de batterij uit elkaar te halen,…Op het moment dat zowat alles uit zijn auto lag van onderdelen wat er maar uit een auto kan komen wist hij ons vrolijk te vertellen dat alle problemen waren opgelost en dat we gerust terug konden vertrekken. Nele en ik begrepen er niets van. Hoe kon een auto nu in hemelsnaam rijden als alle onderdelen er gewoon naast lagen? Ik wees hem even op dit probleem maar toch bleef hij ervan overtuigd dat we veilig en wel terug thuis zouden geraken. Toen ik vroeg hoe hij die benzinetank terug zou bevestigen aan zijn auto, vertelde hij mij dat hij een man zou nodig hebben om hem te helpen. Heel grappig, want er passeerde namelijk al gedurende twee uur niemand meer dus een man zou er zeker niet meer langskomen. Nele en ik boden onze hulp aan maar wij waren te slap om zo’n tank omhoog te heffen. Uiteindelijk besloot hij gewoon zijn benzinetank op de achterbank te leggen en zo terug naar huis te rijden. Geen haar op mijn hoofd dat er nog aan dacht terug in die auto te stappen aangezien hij bij het inladen van zijn benzinetank ongeveer de helft van zijn benzine over de achterbank had uitgegoten en hij bij het bevestigen van verschillende draadjes meermaals vonken wist te veroorzaken. Dus namen Nele en ik al ons gerief uit de auto en begonnen te stappen. Er liep maar één baan tussen Kribi en Campo dus verkeerd lopen konden we niet. We namen die kerel zijn gsm mee omdat hij enkel een gsm had met ontvangst. Na een kwartiertje stappen kwamen we een auto tegen. Het bleek de sous – prefect te zijn van Campo. We vroegen hem ons een lift te geven tot het moment dat we de anderen met de auto zouden kruisen. Dit bleek geen probleem te zijn. Na een half uurtje kruisten we de anderen en stapten we over in de andere auto. We vroegen aan die kerel om tot bij de auto in panne te rijden maar hij vond dat verloren tijd. Onze vorige chauffeur zou wel thuis geraken en dan achter zijn gsm komen vragen. En inderdaad een uurtje later stond hij aan ons hotel. Hij wou zijn gsm terug. Maar wij wilden graag een deel van ons geld terug aangezien we nooit op onze bestemming waren geraakt. Dit alles mondde uit in een hevige discussie waarbij wij uiteindelijk niets hebben terug gekregen maar hij wel zijn gsm. Nochtans beweerden alle omstaanders dat hij verplicht was de helft van het geld terug te geven aangezien we nooit waren aangekomen op onze bestemming. Nu ja,..we hebben ons lesje wel geleerd. Voor de rest hebben we die dag niet veel meer uitgestoken. We waren allemaal redelijk teleurgesteld en dus heb ik mijn middag gevuld met wat slapen. We waren immers heel vroeg opgestaan.

Zondag beslisten we dan om weer naar een ander hotel te verhuizen. Deze keer zouden we onszelf eens verwennen met een degelijke kamer met douche en lekker eten. Het werd hotel Serena met ligstoeltjes aan het stand en dit voor één nacht. We zwommen in de zee, lazen een boekje, luisterden wat naar muziek en genoten van de zon. S’avonds aten we een stukje barracudavis met provencaalse saus en rijst. Jammie!

Maandag was het dan onze laatste dag in Kribi. Ik was alweer vroeg wakker en nam mijn muziekje en dagboek mee naar beneden. Ik installeerde mij op een zeteltje en genoot van de rust van de ochtend. Even later kwamen ook Nina en Nele. We besloten vlug te gaan ontbijten en nadien terug te keren. Annelies en ik werkten samen nog iets af voor in ons eindwerk en nadien heb ik ook nog een half uurtje in de zon gelegen. Al vlug was het weer tijd om onze valiezen te maken en terug te keren naar Yaoundé. Helaas hadden we onze bus gemist (hoewel hij pas om 13u zou vertrekken en wij wel degelijk om 12u45 aanwezig waren). We moesten wachten tot de volgende bus die pas om 15u30 zou vertrekken. Dus gingen we langs bij de bakker en kochten wat koeken en een fles frisdrank. We zouden er toch nog eventjes moeten zitten. Net op het moment dat Annelies bij de kapper zat om haar vlechten te laten wassen kwam er natuurlijk een busje door die ons naar Yaoundé zou voeren.  Ik haalde Annelies uit het kapsalon en we stapten met zijn allen op de bus voor een vier uur durende busrit terug naar Yaoundé. We waren allemaal heel gelukkig toen we eindelijk terug thuis waren.

Vandaag zijn we dinsdag en dat betekent dat we straks zullen vertrekken naar Mbalmayo. In Mbalmayo zitten er nog twee broederlijk delen vrijwilligers die met ons enkele dingen zullen bezoeken. Hopelijk worden het nog twee boeiende dagen.

Voor de rest kan ik jullie eigenlijk niet veel nieuws meer vertellen. Alleen dat we hier allemaal de laatste dagen aftellen want vrijdag is het zover. Dan mogen we onze valiezen pakken en terug naar België keren. Joepie! Ik kijk er zo ongelooflijk hard naar uit om iederen terug te zien en ons huisje te kunnen bewonderen!

Veel zonnige groetjes vanuit Kameroen!

Femke x

Dag iedereen,

Vandaag stuur ik jullie een berichtje vanuit de hoofdstad. Gisteren zijn we na een lange reis terug aangekomen bij Thorsten en Griet in Yaoundé. Wat er daarvoor allemaal is gebeurd zal ik nu even vertellen.

Zondag was het onze laatste dag in Mokolo. We stonden vroeg op omdat onze bagage al om 7u zou worden opgehaald door Lasard. En inderdaad op het voorziene uur stond er een jeep voor de deur met als chauffeur Lasard vergezeld door onze directeur en Monsieur Hakda. Al snel gingen ze er opnieuw vandoor en maakten wij ons klaar om naar de mis te gaan. Het was namelijk Palmzondag en die mis mochten we zeker en vast niet missen. Eerst was er een optocht met palmtakken en nadien was het een gewone misviering in het frans en in het mafa. Nadien keerden we naar huis en stond ons eten al klaar hoewel het nog maar half elf was. Als afscheidsmaal kregen we pasta met eieren. We waren blij dat het de laatste keer zou zijn. Rond half één namen we afscheid van onze familie en het verliep minder emotioneel dan ik mij had voorgesteld. We namen een brommer en onder de baan trokken we nog wat foto’s van de straat, het cybercenter, ons drankenwinkeltje,…kochten nog een fris drankje en reden dan door naar de school van Mboua waar meneer Mahama ons zou komen ophalen. Uiteindelijk hebben we vier uur zitten wachten voor niets want meneer Mahama kon enkel onze bagage meenemen naar Maroua maar ons niet. Dus zetten ze ons af bij Mokolo Express en bestelden we tickets om met de bus naar Maroua te bollen. Tegen 17u20 zaten we eindelijk op de bus. Onder de baan begon het na twee maanden eindelijk eens te regenen. De temperatuur voelde plots veel aangenamer aan. Rond half zeven kwamen we aan op de procure maar meneer Mahama was nergens te bespeuren. Wel zagen we onze bagage in zijn bureau staan. Gelukkig konden we al in onze kamers om een douche te nemen. Even later stond meneer Mahama er dan toch en vertrokken we richting stad om samen iets te gaan eten. Hij koos ervoor om in de populaire viswijk “Domayo” te gaan eten. Helaas ben ik geen grote fan van vis en dus bestelde ik vlees. Een geluk dat het mooie stukjes waren! Nadien keerden we terug naar de procure maar niet voor lang want ook een bezoekje aan Maurizio en zijn familie stond nog op het programma. We zochten twee clando’s (mototaxi’s) maar die vonden we niet. Uiteindelijk stopte er toch één die ons dan in twee shiften tot bij Maurizio bracht. Daar dronken we nog een lekkere tas thee, babbelden wat bij en vervolgens kregen we een lift terug naar de procure. We doken vlug ons bedje in want om 4u30 zou de wekker terug aflopen.

Eenmaal opgestaan en aangekleed kwam meneer Mahama en zijn chauffeur ons terug ophalen met de bagage om ons af te zetten aan Touristique Voyage. Dit is een reisagentschap waarmee je met de bus tot in Ngaoundéré kan bollen om vandaar uit de trein te nemen naar Yaoundé. Op de eerste bus was er geen plaats meer maar wel op de tweede. Alleen was het even spannend want er stonden twee mensen te vechten op de bus. Wij durfden niet meer op te stappen maar we moesten wel. Een plaatsje vinden was evenmin gemakkelijk want iedereen had zogezegd al zijn plaats gereserveerd. Met enige onderhandeling van meneer Mahama vonden we uiteindelijk toch een plaatsje en kon de zeven uur durende rit naar Ngaoundéré beginnen. Ik hield me een hele baan bezig met naar buiten staren, muziekje beluisteren, slapen in de meest onmogelijke posities en ook een baby heb ik even opgevangen omdat de mama het beu was om met drie kinderen op haar schoot te zitten. Best wel grappig.

Eenmaal aangekomen in Ngaoundéré werden we omsingeld door allerlei bagagedragers. Allen wilden ze voor een mooi prijsje onze bagage naar de trein dragen. We kozen er een betrouwbare kerel uit maar het was absoluut nog geen tijd om de bagage naar de trein te brengen. We hebben uiteindelijk nog drie uur zitten wachten voor de trein erdoor kwam. In plaats van dat onze bagageman alleen zou komen, stonden ze daar plots met drie man. Dit hadden we natuurlijk niet gevraagd en ze vroegen ook het dubbele van de afgesproken prijs. Na wat onderhandelen droegen ze onze bagage met twee man naar de trein. Op de trein zelf maakten ze nog wat van hun oren dat we hen veel te weinig betaalden en dus weigerden ze om de bagage in de rekken te stoppen. Uiteindelijk hebben ze toch gedaan wat er in hun service zat inbegrepen. Wij waren vooral gelukkig dat we goed geïnstalleerd zaten in een couchette voor de hele nacht. Het werd nog een gezellige avond maar de nacht was minder aangenaam. Doordat het raam openstond, waaide er steeds een frisse wind binnen en de trein maakte ook een oorverdovend lawaai waardoor het lastig was om door te slapen. Tegen half zes gaf ik de moed op om nog maar een beetje verder te slapen en nestelde ik mij in mijn deken voor het raam om naar de voorbij glijdende landschappen te kijken. Alles zag er plots veel groener uit dan bij ons in het noorden. Nu ja, hier in het zuiden is het regenseizoen dan ook al begonnen.

Tegen half tien arriveerde onze trein in Yaoundé en ook deze keer werd de trein bestormd met bagagedragers. Deze keer was het wel een vriendelijke kerel die voor de voorgestelde prijs onze bagage naar buiten droeg. Hij maakte niet van zijn oren en dat vonden we super. Al snel vonden we twee taxichauffeurs die ons naar Thorsten en Griet wilden voeren. Het voelde een beetje als thuiskomen toen we de poort openden. We installeerden ons in de kamer en babbelden gezellig bij met een tas koffie. In de namiddag reed ik samen met Griet om Jara en heb ik met kleine Lisa rondgelopen in de swing. Voor de rest ben ik eindelijk begonnen met het uittypen van al mijn lesvoorbereidingen die in mijn eindwerk moeten komen.

Vandaag zijn we woensdag en hebben deze ochtend opnieuw de stad verkend. Deze keer voelde het niet meer zo onwennig aan als in het begin. We namen een taxi tot aan het Swiss Air kantoor om onze vliegtuigtickets te valideren en nadien ging het naar de casino om wat inkopen te doen, naar de bank om geld af te halen en te wisselen en nadien nog naar de stoffenwinkel om stofjes te kopen. Tegen half twaalf keerden we terug naar huis. Nina en ik wandelden nog vlug om wat brood voor deze avond en nadien probeerde ik nogmaals op het internet te geraken met mijn laptop en zie, het is gelukt!

Hierjuist hebben we een ongelooflijk lekkere middagmaaltijd voorgeschoteld gekregen van Catherine. We aten gefrituurde zoete patatten met sauce noire en katvis. Inderdaad jullie lezen het goed, Femke heeft vis gegeten en het heeft mij ongelooflijk goed gesmaakt. Ook de frietjes met wat ketchup en mayonaise waren overheerlijk. Nu zit ik hier buiten onder het afdakje dit berichtje te typen en hoop ik vurig dat er snel een reactie gaat komen want dat is altijd leuk om lezen.

Zo, dit was het zo’n beetje voor de voorbije dagen. Morgen vertrekken we naar Kribi om er nog wat van onze laatste dagen te genieten. Hopelijk is het er mooi weer en kunnen we eens zwemmen in de Atlantische Oceaan. Ook de watervallen willen we zeker nog zien en het grote natuurpark in het uiterste zuiden van het land. Nadien brengen we nog een bezoekje aan Mbalmayo en dan zit ons grote avontuur in Kameroen er ver op want volgende week zaterdag staan we terug op Belgische bodem. Ik heb er al zin in!

Heel veel liefs en tot gauw!

Femke x

PS: veel succes met jullie stage!

Dag iedereen,

Hier nog vlug een laatste berichtje uit Mokolo. We zijn vandaag zaterdag 4 april en dat wil zeggen dat we morgenmiddag vertrekken naar Maroua om dan maandagochtend de bus en de trein te nemen naar Yaoundé. Ik ben hier momenteel alleen in het cybercenter aangezien Nina haar haar wordt gevlochten. Ik vond geen mooie nepharen meer en dus laat ik er geen meer leggen. Deze ochtend heb ik ook al mijn valiezen gepakt en raar maar waar, alles past er mooi in! Nu alles nog veilig in Yaoundé krijgen en dan naar België en dan zal ik heel tevreden zijn.

Gisterenavond hebben we de afscheidscadeautjes uitgedeeld in onze familie en iedereen was echt in de wolken. Het deed me wel iets toen ik iedereen met zo’n blij en fier gezicht zach rondlopen. Wij hebben van de familie een ‘mooi’ souvernir gekregen om aan onze papa’s cadeau te doen en ook nog arachidepasta om bonbons d’arachides van te maken en ook nog een hele zak caramels d’arachides. Dat zal smaken! Voor de rest staat er vandaag niet zoveel meer op ons programma. We zullen nog een beetje genieten van het gezellige samen zijn in de familie en hopelijk krijgt onze kleine babyzusje vandaag haar naam. Gisterenavond vroegen ze zelfs of wij de baby geen naam wilden geven. Ik vond dat nogal moeilijk maar blijkbaar is het de gewoonte dat de mama haar baby een naam geeft maar ook de papa en de zussen,…daarmee dat wij de baby ook een naam mogen geven. Best wel grappig. Maar Nina en ik geraken er niet echt aan uit. We zien wel…

Zo, eigenlijk heb ik niet veel nieuws meer te vellen. Alleen dat we vandaag over twee weken aankomen in Charles De Gaulle en daar kijk ik al ongelooflijk hard naar uit! Maar toch ga ik ook nog genieten van onze laatste twee weken op Kameroenese bodem.

Geniet nog van het hopelijk mooie weer daar in België en dan is het tot een volgend berichtje vanuit Yaoundé.

PS: Mama en papa geniet van jullie citytrip naar Turijn! Ik ben al benieuwd naar jullie mooie foto’s!