Een weekendje Kribi om nooit meer te vergeten!

april 14, 2009 · Ingedeeld onder reisdagboek

Dag iedereen!

Hier ben ik dan terug met een kort verslagje van de voorbije dagen. Vorige week donderdag zijn we vertrokken naar Kribi. Maar aangezien de president die dag net terugkeerde van een staatsbezoek werden alle straten afgezet en geraakten we niet vlot weg uit Yaoundé. We hebben dan maar met onze taxichauffeur onderhandeld of hij ons niet voor een prijsje tot in Kribi kon voeren. Na enige onderhandeling zag hij dat wel zitten en wij ook. Onder de baan werden we verschillende keren tegenhouden aan controleposten. We moesten dan telkens onze paspoorten bovenhalen en aan het einde vroegen ze telkens of we toevallig geen whisky bijhadden. Natuurlijk hadden wij niet zomaar eventjes verschillende flessen drank mee en scheepten ze af met het smoesje dat als we terug zouden komen van Kribi we zeker nog eens zouden stoppen. Mooit niet dus! Na een uur of drie kwamen we eindelijk aan in Kribi maar het mooie weer liet op zich wachten. Aangezien we nog geen hotel hadden gevonden moesten we ter plaatse nog op zoek gaan. Toen we aan het tankstation stopten wilden verschillende taxichauffeurs ons  naar een geschikt hotel te voeren. We kozen er eentje uit en reden uiteindelijk naar hotel Le Marseillais. Een heel kleinschalig hotelletje dat alles behalve luxueus was te noemen. Maar we waren al tevreden dat we iets hadden gevonden voor de eerste nacht. Onmiddellijk reden we met diezelfde taxi terug naar de stad om iets te gaan eten. Na onze middagmaaltijd wandelden we wat op het strand en besloten al op zoek te gaan naar een ander hotel voor de komende nachten. We stopten bij verschillende hotels maar alles bleek al goed vol te zitten. Tot we op het strand een kerel tegenkwamen die schilderijen verkocht en ons ook een goed hotelletje wilde tonen. We wandelden met hem mee en zagen dat l’Auberge du pêcheur er al wat beter uitzag dan het hotel waar we die avond zouden overnachten. We reserveerden alvast twee kamers voor de twee volgende nachten. Nadien keerden we terg naar huis. We aten nog een salade en kropen in ons bedje.

De volgende ochtend gingen we al vlug naar het andere hotel en daar zat onze vriend de schilderijverkoper al op ons te wachten. Hij zou met ons de Lobé watervallen bezoeken en ook nog een boottochtje maken naar een Pygmeeëndorp. En hop daar gingen we dan. De watervallen waren fijn om zien maar het Pygmeeëndorp was niet zo speciaal. Voor we het dorp binnen mochten kregen we een belachelijk rokje aangemeten om zogezegd de traditie in het dorp te respecteren. Ik moet eerlijk zeggen dat ik daar geen enkele persoon heb zien rondlopen in hetzelfde belachelijke rokje zoals ons. Maar bon,…we hebben het toch maar aangehouden Na deze wandeling keerden Nele en ik terug met de brommer en gingen op zoek naar een middagmaaltijd. De rest van de dag hebben we gevuld met een beetje zwemmen in de Atlantische Oceaan en het typen van lesvoorbereidingen voor in mijn eindwerk.

Voor de volgende dag hadden we al een nieuwe afspraak gemaakt. We zouden een bezoekje brengen aan het natuurpark Campo en hadden daarvoor een jonge kerel gevonden (een vriend van de schilderijverkoper) die ons met zijn auto naar daar wou voeren. Om twintig voor vier stoden we al klaar want als we dieren wilden zien moesten we voor dag en dauw aankomen in het park. Toen we in de auto stapten merkten we dat er een sterke benzinegeur in de auto hing. Toen we dit aan de chauffeur meldde viel hij precies uit de lucht maar wij wisten wel beter. Toch beweerde hij bij hoog en bij laag dat er helemaal niets aan de hand was. Onder de baan vielen we verschillende keren stil maar telkens kreeg hij zijn auto opnieuw aan de praat. Maar na 39 km was het sprookje afgelopen. De auto wilde nu helemaal niet meer opstarten. Daar stonden we dan. In het midden van de brousse met een wrak van een auto en gsms zonder ontvangst. Een geluk dat onze chauffeur orange had en bij deze enkele vrienden kon opbellen om hem te helpen via de telefoon. Maar die hulp verliep toch niet zo vlot. Na een uurtje passeerde er plots een auto die al volledig vol zat met mensen maar deze bleek onze enige redding te zijn. Dus stapten Nina en Annelies in. Nina zat op de vesnellingspook en Annelies op de schoot van één of andere kerel. Nele en ik bleven achter bij de kapotte auto en de zotte chauffeur.  Terwijl we stonden te wachten begon de chauffeur allerlei dingen los te vijzen, draden lost te koppelen of door te bijten, de benzinetank van onder zijn auto te sleuren, de batterij uit elkaar te halen,…Op het moment dat zowat alles uit zijn auto lag van onderdelen wat er maar uit een auto kan komen wist hij ons vrolijk te vertellen dat alle problemen waren opgelost en dat we gerust terug konden vertrekken. Nele en ik begrepen er niets van. Hoe kon een auto nu in hemelsnaam rijden als alle onderdelen er gewoon naast lagen? Ik wees hem even op dit probleem maar toch bleef hij ervan overtuigd dat we veilig en wel terug thuis zouden geraken. Toen ik vroeg hoe hij die benzinetank terug zou bevestigen aan zijn auto, vertelde hij mij dat hij een man zou nodig hebben om hem te helpen. Heel grappig, want er passeerde namelijk al gedurende twee uur niemand meer dus een man zou er zeker niet meer langskomen. Nele en ik boden onze hulp aan maar wij waren te slap om zo’n tank omhoog te heffen. Uiteindelijk besloot hij gewoon zijn benzinetank op de achterbank te leggen en zo terug naar huis te rijden. Geen haar op mijn hoofd dat er nog aan dacht terug in die auto te stappen aangezien hij bij het inladen van zijn benzinetank ongeveer de helft van zijn benzine over de achterbank had uitgegoten en hij bij het bevestigen van verschillende draadjes meermaals vonken wist te veroorzaken. Dus namen Nele en ik al ons gerief uit de auto en begonnen te stappen. Er liep maar één baan tussen Kribi en Campo dus verkeerd lopen konden we niet. We namen die kerel zijn gsm mee omdat hij enkel een gsm had met ontvangst. Na een kwartiertje stappen kwamen we een auto tegen. Het bleek de sous – prefect te zijn van Campo. We vroegen hem ons een lift te geven tot het moment dat we de anderen met de auto zouden kruisen. Dit bleek geen probleem te zijn. Na een half uurtje kruisten we de anderen en stapten we over in de andere auto. We vroegen aan die kerel om tot bij de auto in panne te rijden maar hij vond dat verloren tijd. Onze vorige chauffeur zou wel thuis geraken en dan achter zijn gsm komen vragen. En inderdaad een uurtje later stond hij aan ons hotel. Hij wou zijn gsm terug. Maar wij wilden graag een deel van ons geld terug aangezien we nooit op onze bestemming waren geraakt. Dit alles mondde uit in een hevige discussie waarbij wij uiteindelijk niets hebben terug gekregen maar hij wel zijn gsm. Nochtans beweerden alle omstaanders dat hij verplicht was de helft van het geld terug te geven aangezien we nooit waren aangekomen op onze bestemming. Nu ja,..we hebben ons lesje wel geleerd. Voor de rest hebben we die dag niet veel meer uitgestoken. We waren allemaal redelijk teleurgesteld en dus heb ik mijn middag gevuld met wat slapen. We waren immers heel vroeg opgestaan.

Zondag beslisten we dan om weer naar een ander hotel te verhuizen. Deze keer zouden we onszelf eens verwennen met een degelijke kamer met douche en lekker eten. Het werd hotel Serena met ligstoeltjes aan het stand en dit voor één nacht. We zwommen in de zee, lazen een boekje, luisterden wat naar muziek en genoten van de zon. S’avonds aten we een stukje barracudavis met provencaalse saus en rijst. Jammie!

Maandag was het dan onze laatste dag in Kribi. Ik was alweer vroeg wakker en nam mijn muziekje en dagboek mee naar beneden. Ik installeerde mij op een zeteltje en genoot van de rust van de ochtend. Even later kwamen ook Nina en Nele. We besloten vlug te gaan ontbijten en nadien terug te keren. Annelies en ik werkten samen nog iets af voor in ons eindwerk en nadien heb ik ook nog een half uurtje in de zon gelegen. Al vlug was het weer tijd om onze valiezen te maken en terug te keren naar Yaoundé. Helaas hadden we onze bus gemist (hoewel hij pas om 13u zou vertrekken en wij wel degelijk om 12u45 aanwezig waren). We moesten wachten tot de volgende bus die pas om 15u30 zou vertrekken. Dus gingen we langs bij de bakker en kochten wat koeken en een fles frisdrank. We zouden er toch nog eventjes moeten zitten. Net op het moment dat Annelies bij de kapper zat om haar vlechten te laten wassen kwam er natuurlijk een busje door die ons naar Yaoundé zou voeren.  Ik haalde Annelies uit het kapsalon en we stapten met zijn allen op de bus voor een vier uur durende busrit terug naar Yaoundé. We waren allemaal heel gelukkig toen we eindelijk terug thuis waren.

Vandaag zijn we dinsdag en dat betekent dat we straks zullen vertrekken naar Mbalmayo. In Mbalmayo zitten er nog twee broederlijk delen vrijwilligers die met ons enkele dingen zullen bezoeken. Hopelijk worden het nog twee boeiende dagen.

Voor de rest kan ik jullie eigenlijk niet veel nieuws meer vertellen. Alleen dat we hier allemaal de laatste dagen aftellen want vrijdag is het zover. Dan mogen we onze valiezen pakken en terug naar België keren. Joepie! Ik kijk er zo ongelooflijk hard naar uit om iederen terug te zien en ons huisje te kunnen bewonderen!

Veel zonnige groetjes vanuit Kameroen!

Femke x