Avonturen van Femke

Dag iedereen,

Het heeft heel lang geduurd eer ik een afsluitberichtje plaatste maar hier ben ik dan.

Op 17 april vertrokken we ’s avonds rond 20u00 uit Yaoundé om de volgende ochtend rond 10u30 aan te komen in Charles de Gaulle. De race naar de uitgang kon beginnen alleen liet de bagage op zich wachten. Ik werd er doodnerveus van. Maar bon, ik had leren wachten in Kameroen dus zou het nu zeker en vast ook nog lukken. Na heel de resem bagage op het bagagekarretje te hebben gezwierd wandelde ik gezwind op kop naar de uitgang. Vanuit de gang zag ik Joris al staan met zijn fototoestel. Maar waar waren de anderen? Ik draaide de hoek om en daar stonden op de eerste rij: Erik, Saartje, Flore, mama en papa met een behangpapieren spandoek. Fantastisch zeg! Heel de bende die ik drie maand had moeten missen stond ineens voor mij. Het gaf een overweldigend gevoel! Ik wist zelfs eerst niet goed wat te doen. Moet ik Erik nu knuffelen of moet ik iedereen knuffelen…Ik wist het allemaal niet meer zo goed. Even later was het ijs gebroken en kon ik weer honderduit babbelen. Ook wij hadden nog een kleine verrassing voorbereid voor het ontvangstcomité. Nele en Nina hadden op de terugweg uit Kribi een kamplied geschreven. Vanwaar de term kamplied komt leg ik later wel eens uit. Ik zal ons kamplied hieronder even bijtypen. Voor diegenen die het graag zelf eens zingen, het is op de melodie van ‘het is een nacht’.

STROFE

1 februari naar Kameroen,

nog even snel een afscheidszoen.

Het vliegtuig op

het avontuur ging van start.

Een mooie natuur, veel mensen in t’zwart.

Den boule de miel die viel niet echt te vreten

en ons bezoekskes aan de kerk zullen we niet snel vergeten!

Maar al bij al viel het reuzegoed mee

we staan hier nu en willen graag met jullie mee!

REFREIN

Leve l’Afrique ‘oui oui’

zo denken wij hier nu nog keer op keer.

Leve l’Afrique ‘oui oui’

een lach, de zon en zoveel meer.

Het is een land met zoveel kracht

de mensen, zijn er heel gastvrij.

Afrika bewaar ik diep in mij !!

In een notedop vertelt dit lied heel veel ons verblijf in Kameroen. Maar nu verder…

Na het lied en de afscheidsronde keerden we terug naar de parking. Helaas hadden ze op onze vliegdocumenten de verkeerde gate genoteerd waar we zouden toekomen en bij deze stond heel de familie op de verkeerde parking. Dus na een half uur wandelen op Charles de Gaulle vonden we de auto terug. Iedereen stapte in maar aangezien we met één iemand extra waren en we een zetel tekort kwamen, zaten we met vier op de achterbank. Ik vond dit nog heel comfortabel aangezien ik gewend ben van op diezelfde plaats met vijf of zes man te zitten. We bolden gezapig naar huis en stopten dan bij de beenhouwer. Ik mocht kiezen wat we zouden meenemen voor op onze boterham. Man man man, zoveel keuze had ik nog in geen maanden gehad. Maar uiteindelijk  heb  ik toch een selectie kunnen maken. Vervolgens reden we naar huis en aten onze boterhammetjes op. Nadien deelde ik aan iedereen de souvenirs uit en probeerde ik mijn valies al wat leeg te maken. Maar Erik stond al ongedurig te wachten op mij  om ons eigen huisje te tonen. Drie maanden lang heeft hij er samen met zij mama, papa en broer, mijn ouders, zus en schoonbroer en allerlei vrienden in gewerkt en nu was het eindelijk klaar. Ik maakte opnieuw een valiesje klaar want die nacht zou ik zeker en vast doorbrengen in ons huisje. We sprongen de auto in en reden naar Denderhoutem. Een twintigtal minuutjes later bolden we de oprit op, de vensterbanken waren versierd met twee mooie bloembakjes en zelfs toen al was verkocht. Ik was nog niet eens binnen geweest. Erik opende de deur en we stapten binnen. Aan de gang was niets veranderd maar binnen…zo mooi! Ik voelde onmiddellijk dat ik daar heel gelukkig zou worden. Rond half zeven kwam iedereen dan bij ons voor een lekkere barbecue. Het werd een ongelooflijk gezellige avond met heel veel leute! Bedankt daarvoor!

Ondertussen zijn we al 6 mei en dat betekent dat ik volop aan het werk ben (net zoals iedereen trouwens). Volgens de planning moet morgen het mediaportfolio klaar zijn en dus moet ook deze blog helemaal klaar zijn.

Zo beste familie, vrienden en sympathisanten. Hopelijk hebben jullie genoten van mijn reisverhalen. Ik probeer hier nu nog enkele foto’s mee op te laden zodat jullie toch een beeld kunnen vormen van waar ik drie maand heb verbleven. Geniet nog van dit laatste verhaal en misschien, wie weet begin ik hier wel een nieuwe map verhalen.

Heel veel liefs en bedankt voor al jullie reacties!

Ook wil ik hier nog even een woordje van dank richten aan:

 Thorsten en Griet. Jullie waren een ongelooflijk gastvrij gezin waar ik telkens opnieuw graag ‘thuiskwam’. Bedankt, jullie waren als een mama en papa voor ons in het verre Yaoundé! Hopelijk tot nog eens!

Antoine, Antoinette, Dieudonné, Julienne, Sabine, Tanja, Adèle, Fidèle,Noé, André, Aimé, Evelyne en oma heel mijn familie in Ouro – Tada. Bedankt dat ik gedurende twee maand jullie Belgische dochter mocht zijn. Jullie waren een warme familie! Hopelijk tot nog eens!

Soeur Lea, Dema en Justine. Bedankt dat we twee weekends jullie gasten mochten zijn. Het was een waar genoegen om met jullie op stap te gaan! Hopelijk tot nog eens!

Monsieur Mahama, Monsier Hakda, Monsieur Bouba, Monsieur Déli en alle andere leerkrachten van onze scholen. Het was fantastisch om met jullie te mogen samenwerken! Hopelijk tot nog eens!

Alle anderen die ik hier nu nog ben vergeten maar ook aan jullie: bedankt!

Dag iedereen!

Hier ben ik dan terug met een kort verslagje van de voorbije dagen. Vorige week donderdag zijn we vertrokken naar Kribi. Maar aangezien de president die dag net terugkeerde van een staatsbezoek werden alle straten afgezet en geraakten we niet vlot weg uit Yaoundé. We hebben dan maar met onze taxichauffeur onderhandeld of hij ons niet voor een prijsje tot in Kribi kon voeren. Na enige onderhandeling zag hij dat wel zitten en wij ook. Onder de baan werden we verschillende keren tegenhouden aan controleposten. We moesten dan telkens onze paspoorten bovenhalen en aan het einde vroegen ze telkens of we toevallig geen whisky bijhadden. Natuurlijk hadden wij niet zomaar eventjes verschillende flessen drank mee en scheepten ze af met het smoesje dat als we terug zouden komen van Kribi we zeker nog eens zouden stoppen. Mooit niet dus! Na een uur of drie kwamen we eindelijk aan in Kribi maar het mooie weer liet op zich wachten. Aangezien we nog geen hotel hadden gevonden moesten we ter plaatse nog op zoek gaan. Toen we aan het tankstation stopten wilden verschillende taxichauffeurs ons  naar een geschikt hotel te voeren. We kozen er eentje uit en reden uiteindelijk naar hotel Le Marseillais. Een heel kleinschalig hotelletje dat alles behalve luxueus was te noemen. Maar we waren al tevreden dat we iets hadden gevonden voor de eerste nacht. Onmiddellijk reden we met diezelfde taxi terug naar de stad om iets te gaan eten. Na onze middagmaaltijd wandelden we wat op het strand en besloten al op zoek te gaan naar een ander hotel voor de komende nachten. We stopten bij verschillende hotels maar alles bleek al goed vol te zitten. Tot we op het strand een kerel tegenkwamen die schilderijen verkocht en ons ook een goed hotelletje wilde tonen. We wandelden met hem mee en zagen dat l’Auberge du pêcheur er al wat beter uitzag dan het hotel waar we die avond zouden overnachten. We reserveerden alvast twee kamers voor de twee volgende nachten. Nadien keerden we terg naar huis. We aten nog een salade en kropen in ons bedje.

De volgende ochtend gingen we al vlug naar het andere hotel en daar zat onze vriend de schilderijverkoper al op ons te wachten. Hij zou met ons de Lobé watervallen bezoeken en ook nog een boottochtje maken naar een Pygmeeëndorp. En hop daar gingen we dan. De watervallen waren fijn om zien maar het Pygmeeëndorp was niet zo speciaal. Voor we het dorp binnen mochten kregen we een belachelijk rokje aangemeten om zogezegd de traditie in het dorp te respecteren. Ik moet eerlijk zeggen dat ik daar geen enkele persoon heb zien rondlopen in hetzelfde belachelijke rokje zoals ons. Maar bon,…we hebben het toch maar aangehouden Na deze wandeling keerden Nele en ik terug met de brommer en gingen op zoek naar een middagmaaltijd. De rest van de dag hebben we gevuld met een beetje zwemmen in de Atlantische Oceaan en het typen van lesvoorbereidingen voor in mijn eindwerk.

Voor de volgende dag hadden we al een nieuwe afspraak gemaakt. We zouden een bezoekje brengen aan het natuurpark Campo en hadden daarvoor een jonge kerel gevonden (een vriend van de schilderijverkoper) die ons met zijn auto naar daar wou voeren. Om twintig voor vier stoden we al klaar want als we dieren wilden zien moesten we voor dag en dauw aankomen in het park. Toen we in de auto stapten merkten we dat er een sterke benzinegeur in de auto hing. Toen we dit aan de chauffeur meldde viel hij precies uit de lucht maar wij wisten wel beter. Toch beweerde hij bij hoog en bij laag dat er helemaal niets aan de hand was. Onder de baan vielen we verschillende keren stil maar telkens kreeg hij zijn auto opnieuw aan de praat. Maar na 39 km was het sprookje afgelopen. De auto wilde nu helemaal niet meer opstarten. Daar stonden we dan. In het midden van de brousse met een wrak van een auto en gsms zonder ontvangst. Een geluk dat onze chauffeur orange had en bij deze enkele vrienden kon opbellen om hem te helpen via de telefoon. Maar die hulp verliep toch niet zo vlot. Na een uurtje passeerde er plots een auto die al volledig vol zat met mensen maar deze bleek onze enige redding te zijn. Dus stapten Nina en Annelies in. Nina zat op de vesnellingspook en Annelies op de schoot van één of andere kerel. Nele en ik bleven achter bij de kapotte auto en de zotte chauffeur.  Terwijl we stonden te wachten begon de chauffeur allerlei dingen los te vijzen, draden lost te koppelen of door te bijten, de benzinetank van onder zijn auto te sleuren, de batterij uit elkaar te halen,…Op het moment dat zowat alles uit zijn auto lag van onderdelen wat er maar uit een auto kan komen wist hij ons vrolijk te vertellen dat alle problemen waren opgelost en dat we gerust terug konden vertrekken. Nele en ik begrepen er niets van. Hoe kon een auto nu in hemelsnaam rijden als alle onderdelen er gewoon naast lagen? Ik wees hem even op dit probleem maar toch bleef hij ervan overtuigd dat we veilig en wel terug thuis zouden geraken. Toen ik vroeg hoe hij die benzinetank terug zou bevestigen aan zijn auto, vertelde hij mij dat hij een man zou nodig hebben om hem te helpen. Heel grappig, want er passeerde namelijk al gedurende twee uur niemand meer dus een man zou er zeker niet meer langskomen. Nele en ik boden onze hulp aan maar wij waren te slap om zo’n tank omhoog te heffen. Uiteindelijk besloot hij gewoon zijn benzinetank op de achterbank te leggen en zo terug naar huis te rijden. Geen haar op mijn hoofd dat er nog aan dacht terug in die auto te stappen aangezien hij bij het inladen van zijn benzinetank ongeveer de helft van zijn benzine over de achterbank had uitgegoten en hij bij het bevestigen van verschillende draadjes meermaals vonken wist te veroorzaken. Dus namen Nele en ik al ons gerief uit de auto en begonnen te stappen. Er liep maar één baan tussen Kribi en Campo dus verkeerd lopen konden we niet. We namen die kerel zijn gsm mee omdat hij enkel een gsm had met ontvangst. Na een kwartiertje stappen kwamen we een auto tegen. Het bleek de sous – prefect te zijn van Campo. We vroegen hem ons een lift te geven tot het moment dat we de anderen met de auto zouden kruisen. Dit bleek geen probleem te zijn. Na een half uurtje kruisten we de anderen en stapten we over in de andere auto. We vroegen aan die kerel om tot bij de auto in panne te rijden maar hij vond dat verloren tijd. Onze vorige chauffeur zou wel thuis geraken en dan achter zijn gsm komen vragen. En inderdaad een uurtje later stond hij aan ons hotel. Hij wou zijn gsm terug. Maar wij wilden graag een deel van ons geld terug aangezien we nooit op onze bestemming waren geraakt. Dit alles mondde uit in een hevige discussie waarbij wij uiteindelijk niets hebben terug gekregen maar hij wel zijn gsm. Nochtans beweerden alle omstaanders dat hij verplicht was de helft van het geld terug te geven aangezien we nooit waren aangekomen op onze bestemming. Nu ja,..we hebben ons lesje wel geleerd. Voor de rest hebben we die dag niet veel meer uitgestoken. We waren allemaal redelijk teleurgesteld en dus heb ik mijn middag gevuld met wat slapen. We waren immers heel vroeg opgestaan.

Zondag beslisten we dan om weer naar een ander hotel te verhuizen. Deze keer zouden we onszelf eens verwennen met een degelijke kamer met douche en lekker eten. Het werd hotel Serena met ligstoeltjes aan het stand en dit voor één nacht. We zwommen in de zee, lazen een boekje, luisterden wat naar muziek en genoten van de zon. S’avonds aten we een stukje barracudavis met provencaalse saus en rijst. Jammie!

Maandag was het dan onze laatste dag in Kribi. Ik was alweer vroeg wakker en nam mijn muziekje en dagboek mee naar beneden. Ik installeerde mij op een zeteltje en genoot van de rust van de ochtend. Even later kwamen ook Nina en Nele. We besloten vlug te gaan ontbijten en nadien terug te keren. Annelies en ik werkten samen nog iets af voor in ons eindwerk en nadien heb ik ook nog een half uurtje in de zon gelegen. Al vlug was het weer tijd om onze valiezen te maken en terug te keren naar Yaoundé. Helaas hadden we onze bus gemist (hoewel hij pas om 13u zou vertrekken en wij wel degelijk om 12u45 aanwezig waren). We moesten wachten tot de volgende bus die pas om 15u30 zou vertrekken. Dus gingen we langs bij de bakker en kochten wat koeken en een fles frisdrank. We zouden er toch nog eventjes moeten zitten. Net op het moment dat Annelies bij de kapper zat om haar vlechten te laten wassen kwam er natuurlijk een busje door die ons naar Yaoundé zou voeren.  Ik haalde Annelies uit het kapsalon en we stapten met zijn allen op de bus voor een vier uur durende busrit terug naar Yaoundé. We waren allemaal heel gelukkig toen we eindelijk terug thuis waren.

Vandaag zijn we dinsdag en dat betekent dat we straks zullen vertrekken naar Mbalmayo. In Mbalmayo zitten er nog twee broederlijk delen vrijwilligers die met ons enkele dingen zullen bezoeken. Hopelijk worden het nog twee boeiende dagen.

Voor de rest kan ik jullie eigenlijk niet veel nieuws meer vertellen. Alleen dat we hier allemaal de laatste dagen aftellen want vrijdag is het zover. Dan mogen we onze valiezen pakken en terug naar België keren. Joepie! Ik kijk er zo ongelooflijk hard naar uit om iederen terug te zien en ons huisje te kunnen bewonderen!

Veel zonnige groetjes vanuit Kameroen!

Femke x

Dag iedereen,

Vandaag stuur ik jullie een berichtje vanuit de hoofdstad. Gisteren zijn we na een lange reis terug aangekomen bij Thorsten en Griet in Yaoundé. Wat er daarvoor allemaal is gebeurd zal ik nu even vertellen.

Zondag was het onze laatste dag in Mokolo. We stonden vroeg op omdat onze bagage al om 7u zou worden opgehaald door Lasard. En inderdaad op het voorziene uur stond er een jeep voor de deur met als chauffeur Lasard vergezeld door onze directeur en Monsieur Hakda. Al snel gingen ze er opnieuw vandoor en maakten wij ons klaar om naar de mis te gaan. Het was namelijk Palmzondag en die mis mochten we zeker en vast niet missen. Eerst was er een optocht met palmtakken en nadien was het een gewone misviering in het frans en in het mafa. Nadien keerden we naar huis en stond ons eten al klaar hoewel het nog maar half elf was. Als afscheidsmaal kregen we pasta met eieren. We waren blij dat het de laatste keer zou zijn. Rond half één namen we afscheid van onze familie en het verliep minder emotioneel dan ik mij had voorgesteld. We namen een brommer en onder de baan trokken we nog wat foto’s van de straat, het cybercenter, ons drankenwinkeltje,…kochten nog een fris drankje en reden dan door naar de school van Mboua waar meneer Mahama ons zou komen ophalen. Uiteindelijk hebben we vier uur zitten wachten voor niets want meneer Mahama kon enkel onze bagage meenemen naar Maroua maar ons niet. Dus zetten ze ons af bij Mokolo Express en bestelden we tickets om met de bus naar Maroua te bollen. Tegen 17u20 zaten we eindelijk op de bus. Onder de baan begon het na twee maanden eindelijk eens te regenen. De temperatuur voelde plots veel aangenamer aan. Rond half zeven kwamen we aan op de procure maar meneer Mahama was nergens te bespeuren. Wel zagen we onze bagage in zijn bureau staan. Gelukkig konden we al in onze kamers om een douche te nemen. Even later stond meneer Mahama er dan toch en vertrokken we richting stad om samen iets te gaan eten. Hij koos ervoor om in de populaire viswijk “Domayo” te gaan eten. Helaas ben ik geen grote fan van vis en dus bestelde ik vlees. Een geluk dat het mooie stukjes waren! Nadien keerden we terug naar de procure maar niet voor lang want ook een bezoekje aan Maurizio en zijn familie stond nog op het programma. We zochten twee clando’s (mototaxi’s) maar die vonden we niet. Uiteindelijk stopte er toch één die ons dan in twee shiften tot bij Maurizio bracht. Daar dronken we nog een lekkere tas thee, babbelden wat bij en vervolgens kregen we een lift terug naar de procure. We doken vlug ons bedje in want om 4u30 zou de wekker terug aflopen.

Eenmaal opgestaan en aangekleed kwam meneer Mahama en zijn chauffeur ons terug ophalen met de bagage om ons af te zetten aan Touristique Voyage. Dit is een reisagentschap waarmee je met de bus tot in Ngaoundéré kan bollen om vandaar uit de trein te nemen naar Yaoundé. Op de eerste bus was er geen plaats meer maar wel op de tweede. Alleen was het even spannend want er stonden twee mensen te vechten op de bus. Wij durfden niet meer op te stappen maar we moesten wel. Een plaatsje vinden was evenmin gemakkelijk want iedereen had zogezegd al zijn plaats gereserveerd. Met enige onderhandeling van meneer Mahama vonden we uiteindelijk toch een plaatsje en kon de zeven uur durende rit naar Ngaoundéré beginnen. Ik hield me een hele baan bezig met naar buiten staren, muziekje beluisteren, slapen in de meest onmogelijke posities en ook een baby heb ik even opgevangen omdat de mama het beu was om met drie kinderen op haar schoot te zitten. Best wel grappig.

Eenmaal aangekomen in Ngaoundéré werden we omsingeld door allerlei bagagedragers. Allen wilden ze voor een mooi prijsje onze bagage naar de trein dragen. We kozen er een betrouwbare kerel uit maar het was absoluut nog geen tijd om de bagage naar de trein te brengen. We hebben uiteindelijk nog drie uur zitten wachten voor de trein erdoor kwam. In plaats van dat onze bagageman alleen zou komen, stonden ze daar plots met drie man. Dit hadden we natuurlijk niet gevraagd en ze vroegen ook het dubbele van de afgesproken prijs. Na wat onderhandelen droegen ze onze bagage met twee man naar de trein. Op de trein zelf maakten ze nog wat van hun oren dat we hen veel te weinig betaalden en dus weigerden ze om de bagage in de rekken te stoppen. Uiteindelijk hebben ze toch gedaan wat er in hun service zat inbegrepen. Wij waren vooral gelukkig dat we goed geïnstalleerd zaten in een couchette voor de hele nacht. Het werd nog een gezellige avond maar de nacht was minder aangenaam. Doordat het raam openstond, waaide er steeds een frisse wind binnen en de trein maakte ook een oorverdovend lawaai waardoor het lastig was om door te slapen. Tegen half zes gaf ik de moed op om nog maar een beetje verder te slapen en nestelde ik mij in mijn deken voor het raam om naar de voorbij glijdende landschappen te kijken. Alles zag er plots veel groener uit dan bij ons in het noorden. Nu ja, hier in het zuiden is het regenseizoen dan ook al begonnen.

Tegen half tien arriveerde onze trein in Yaoundé en ook deze keer werd de trein bestormd met bagagedragers. Deze keer was het wel een vriendelijke kerel die voor de voorgestelde prijs onze bagage naar buiten droeg. Hij maakte niet van zijn oren en dat vonden we super. Al snel vonden we twee taxichauffeurs die ons naar Thorsten en Griet wilden voeren. Het voelde een beetje als thuiskomen toen we de poort openden. We installeerden ons in de kamer en babbelden gezellig bij met een tas koffie. In de namiddag reed ik samen met Griet om Jara en heb ik met kleine Lisa rondgelopen in de swing. Voor de rest ben ik eindelijk begonnen met het uittypen van al mijn lesvoorbereidingen die in mijn eindwerk moeten komen.

Vandaag zijn we woensdag en hebben deze ochtend opnieuw de stad verkend. Deze keer voelde het niet meer zo onwennig aan als in het begin. We namen een taxi tot aan het Swiss Air kantoor om onze vliegtuigtickets te valideren en nadien ging het naar de casino om wat inkopen te doen, naar de bank om geld af te halen en te wisselen en nadien nog naar de stoffenwinkel om stofjes te kopen. Tegen half twaalf keerden we terug naar huis. Nina en ik wandelden nog vlug om wat brood voor deze avond en nadien probeerde ik nogmaals op het internet te geraken met mijn laptop en zie, het is gelukt!

Hierjuist hebben we een ongelooflijk lekkere middagmaaltijd voorgeschoteld gekregen van Catherine. We aten gefrituurde zoete patatten met sauce noire en katvis. Inderdaad jullie lezen het goed, Femke heeft vis gegeten en het heeft mij ongelooflijk goed gesmaakt. Ook de frietjes met wat ketchup en mayonaise waren overheerlijk. Nu zit ik hier buiten onder het afdakje dit berichtje te typen en hoop ik vurig dat er snel een reactie gaat komen want dat is altijd leuk om lezen.

Zo, dit was het zo’n beetje voor de voorbije dagen. Morgen vertrekken we naar Kribi om er nog wat van onze laatste dagen te genieten. Hopelijk is het er mooi weer en kunnen we eens zwemmen in de Atlantische Oceaan. Ook de watervallen willen we zeker nog zien en het grote natuurpark in het uiterste zuiden van het land. Nadien brengen we nog een bezoekje aan Mbalmayo en dan zit ons grote avontuur in Kameroen er ver op want volgende week zaterdag staan we terug op Belgische bodem. Ik heb er al zin in!

Heel veel liefs en tot gauw!

Femke x

PS: veel succes met jullie stage!

Dag iedereen,

Hier nog vlug een laatste berichtje uit Mokolo. We zijn vandaag zaterdag 4 april en dat wil zeggen dat we morgenmiddag vertrekken naar Maroua om dan maandagochtend de bus en de trein te nemen naar Yaoundé. Ik ben hier momenteel alleen in het cybercenter aangezien Nina haar haar wordt gevlochten. Ik vond geen mooie nepharen meer en dus laat ik er geen meer leggen. Deze ochtend heb ik ook al mijn valiezen gepakt en raar maar waar, alles past er mooi in! Nu alles nog veilig in Yaoundé krijgen en dan naar België en dan zal ik heel tevreden zijn.

Gisterenavond hebben we de afscheidscadeautjes uitgedeeld in onze familie en iedereen was echt in de wolken. Het deed me wel iets toen ik iedereen met zo’n blij en fier gezicht zach rondlopen. Wij hebben van de familie een ‘mooi’ souvernir gekregen om aan onze papa’s cadeau te doen en ook nog arachidepasta om bonbons d’arachides van te maken en ook nog een hele zak caramels d’arachides. Dat zal smaken! Voor de rest staat er vandaag niet zoveel meer op ons programma. We zullen nog een beetje genieten van het gezellige samen zijn in de familie en hopelijk krijgt onze kleine babyzusje vandaag haar naam. Gisterenavond vroegen ze zelfs of wij de baby geen naam wilden geven. Ik vond dat nogal moeilijk maar blijkbaar is het de gewoonte dat de mama haar baby een naam geeft maar ook de papa en de zussen,…daarmee dat wij de baby ook een naam mogen geven. Best wel grappig. Maar Nina en ik geraken er niet echt aan uit. We zien wel…

Zo, eigenlijk heb ik niet veel nieuws meer te vellen. Alleen dat we vandaag over twee weken aankomen in Charles De Gaulle en daar kijk ik al ongelooflijk hard naar uit! Maar toch ga ik ook nog genieten van onze laatste twee weken op Kameroenese bodem.

Geniet nog van het hopelijk mooie weer daar in België en dan is het tot een volgend berichtje vanuit Yaoundé.

PS: Mama en papa geniet van jullie citytrip naar Turijn! Ik ben al benieuwd naar jullie mooie foto’s!

Dag iedereen,

Hier ben ik terug met nieuws uit Mokolo.
Vorige week donderdag was het denk ik één van onze mooiste dagen van ons verblijf hier in Ouro – Tada. ‘S ochtends kregen we te horen dat onze schoonzus (Julienne) naar het dispensarium was vertrokken om te bevallen. Een hele dag gebeurde er niets. Dieudonné (haar man) lag gewoon op de bank buiten te slapen en iedereen deed alsof er niets speciaals aan de hand was. ‘S avonds na het eten kwam Sabine ons vragen of we zin hadden om mee te gaan naar Julienne. We vroegen of dat niet ging storen, maar dat bleek geen enkel probleem te zijn. Dus samen met Sabine, Noë (de kleine broer) en André (een neef) vertrokken Nina en ik naar het dispensarium. Van Dieudonné was er geen spoor te bekennen. Eenmaal aangekomen bleek de bevalling niet meer veraf. Onze zus lag al sinds 5u die nacht af te zien en toen was het al 20u. Toch gaf ze geen krimp en bleef maar doorgaan. Ik werd er ongelooflijk zenuwachtig van! Wat als er iets verkeerd zou gaan? Er waren duidelijk geen middelen voor handen om in geval van nood de baby te helpen. Ik bleef vurig hopen dat alles in orde zou komen en na een half uurtje hoorden we plots gehuil en zagen we dat de verpleegster een klein meisje op de buik van de mama legde. Ze liep ermee naar de andere kamer om haar te wegen: 2kg 700g woog ze. De baby haar navelstreng werd afgebonden met een koordje en in een oude pagne gewikkeld van de mama. Even later hoorden we onze schoonzus toch even jammeren. Blijkbaar waren ze de knip die ze hadden gegeven aan het naaien zonder verdoving! Even later zat de mama al gekleed naast het bedje van de baby, klaar om naar huis te vertrekken. Tanja was op dat moment nog de bevallingskamer aan het dweilen. Ongelooflijk! Van een cultuurshock gesproken. Een bevalling in Mokolo is duidelijk niet te vergelijken met een bevalling in België. Daar liepen we dan in het holst van de nacht: Noë en André voorop met de zaklamp en daarachter Tanja met een thermos, een tante die de emmer met de placenta erin droeg, Nina met nog wat ander gerief, dan Julienne en Sabine die de baby droeg en helemaal aan het einde ik. Eenmaal thuis aangekomen was er geen sprake van enige feeststemming. De baby werd naar binnengedragen zonder dat de papa zijn dochter even bewonderde, de ouders van Dieudonné kwamen niet speciaal naar buiten, Julienne werd door vier vrouwen nogmaals gewassen en wij bleven buiten een beetje verweesd achter, duidelijk nog onder de indruk van deze uitzonderlijke ervaring. Het enige wat Dieudonné ons nog vroeg was: “Worden de vrouwen bij jullie na de bevalling ook met warm water gewassen?”. Nina en ik vonden dit nogal een rare vraag wanneer je vrouw net bevallen is maar bon, we vallen hier nog elke dag van de ene verbazing in de andere. Moe maar ongelooflijk gelukkig kropen Nina en ik ons bedje in. We vroegen ons al stiekem af welke naam het meisje zal krijgen over een week. Hopelijk wordt het niet Winifred zoals Sabine haar graag wil noemen!
Vrijdag was het dan onze laatste dag school en dat hebben we goed gevierd met pannenkoeken en frisdrank. Er werden nog wat foto’s genomen met de leerkrachten, we stelden onze boekenworkshop nog voor en aan het einde richtte onze directeur een woordje tot ons. Als afscheidscadeautje kregen we een slangenlederen handtas (echt prachtig!). Nadien keerden Nina en ik vlug terug naar huis omdat we tegen 15u bij Annelies werden verwacht. Daar zou een jeep ons komen ophalen om naar Mora te rijden. Tegen 16u kwam er geen jeep maar een busje van Mokolo expres door. Zeer handig want zo had iedere passagier een volledige zitbank voor zichzelf. Onder de baan naar Mora stopten we nog even op de paroisse van Nguetchéwe om te vragen aan zuster Lea of we zaterdagnacht mochten blijven slapen in plaats van zondagnacht. Zuster Lea was op dat moment niet thuis en dus vroegen we het aan soeur Justine en Dema (de Zuid – Amerikaanse zuster wiens naam ik de vorige keer vergeten was). Voor hen was het geen enkel probleem. Ze waren zelfs heel tevreden dat we hen nog een tweede bezoekje kwamen brengen. Niet veel later zaten we terug in de auto om de rit naar Mora verder te zetten. Na nog een uurtje rijden kwamen we eindelijk aan. We werden er opgevangen door Rigobert en nadien door Paul (Paul is de zoon van Nele haar papa hier in Mokolo). Hij bood ons een lekkere maaltijd aan van kip en pasta en nadien ook een slaapplaats. Veel slapen zat er niet in want om 4u30 moesten we er terug uit om op tijd in park Waza aan te komen. Ook werd ik lastig gevallen door een sprinkhaan die steeds op mij kwam gesprongen. Heel plezierig! Al vlug was het weer tijd om op te staan en kropen we terug in ons busje. Het werd nog een rit van anderhalf uur voor we aankwamen in Park Waza. Onder de baan hadden we zelfs al een hyena gezien. Dat is echt nog een groot beest! Het schijnt zo groot te zijn als een ezel. Je komt ze dus liever niet tegen als je op de fiets zit! Eenmaal aangekomen in het park betaalden we de entree en nam een gids mee plaats in ons busje. We zagen een wrattenzwijn, apen, vogels, struisvogels, steenbokken en giraffen. De giraffen zijn heel dicht bij onze auto gepasseerd en dat was ongelooflijk indrukwekkend! Alleen jammer dat we geen leeuwen of olifanten hebben gezien. Nu ja, in de laatste week van ons verblijf hier in Kameroen bezoeken we in het zuiden van het land nog een tweede natuurpark. Daar zouden er ook veel olifanten aanwezig zijn dus met een beetje geluk krijg ik er toch nog te zien. Rond 11u verlieten we opnieuw het park en keerden terug naar Nguetchéwe. We stopten onder de baan om wat brood en een potje choco te kopen en tegen 15 u arriveerden we al op de paroisse. We brachten zelf onze kamers in orde en hielpen nadien een beetje met het avondmaal. Het werd opnieuw een gezellige avond. Zondagochtend stonden we op om 6u en kregen we een lekker ontbijtje aangeboden. Nadien woonden we opnieuw de viering bij. Het is toch een heel andere belevenis dan bij ons hoor. Maar daar heb ik het de vorige keer al eens over gehad. Na de mis hielpen we Lea met het klaarmaken van het middagmaal: aspergesoep, groenteschotel met kool, worteltjes, tomaten en paprika en als hoofdmaaltijd kregen we gefrituurde plantins (bakbananen) met vlees in tomatensaus en erwtjes. Het had ons weer ongelooflijk goed gesmaakt. Ook een dessert mocht hier niet ontbreken en dus aten we een mango of een pompelmoes (overigens van hun eigen boom). Na de middag bleven we nog even gezellig keuvelen bij een lekkere tas koffie en dan was het opnieuw tijd om onze valies te maken. Alles vlug de rugzak in en dan hop de moto op voor een lange rit naar huis. Het is toch altijd een beetje schrik hebben op de brommers hier. Zeker als ze met vier rijden want dan houden ze graag een race. Nu ja, ik vraag dan om de zoveel tijd om wat vaart te minderen aangezien ik geen zin heb om nogmaals een tweede val te maken. Ze luisteren daar wel even naar maar even snel zijn ze die aanmaning vergeten. Na anderhalf uur brommer zitten zat de reis erop. Een geluk want mijn poep kreeg het knap lastig. Nadien gingen we nog even naar het internetcafé en ik had geluk, thuis stond skype open. Ik belde even en er werd opgenomen aan de andere kant van de lijn. Alleen jammer dat de micro van het cybercenter het liet afweten en dus kon ik hen enkel horen spreken maar ik kon niets terug zeggen. Een geluk dat er in het skypeprogramma ook een soort van msn systeem zit ingebouwd waardoor ik mijn antwoorden kon typen op hun vragen. Nadien keerden we terug naar huis. De familie was blij dat we goed waren aangekomen en wij ook. ‘S avonds hebben we hier onze kamer nog wat opgeruimd en de valiezen herschikt. Ze begonnen een beetje uit te puilen van de souvenirs.
Gisteren was het dan maandag 30 maart en zijn we in de voormiddag met onze zussen Tanja en Sabine op stap gegaan. We hebben alle afscheidscadeautjes die we nodig hadden voor de hele familie gekocht: drie stofjes en een zakje maggi cubes voor de mama en de zussen, schoenen voor Julienne en een baby body lotion, een sportpakje voor Dieudonné en een stofje met hartjes en een fles wijn voor de papa. Tegen het einde van onze inkopen begon ik mij plots minder fit te voelen en dus was ik heel tevreden toen we op de moto konden springen richting huis. Eenmaal thuis heb ik vlug mijn pyjamabroek aangetrokken en mijn bed ingedoken om een beetje te slapen. Het was er weer veel te warm dus zette ik de ventilator goed hard. Een fris windje was meer dan welkom. Tegen de middag kregen we opnieuw onze overheerlijke pasta (die ik momenteel echt heel beu ben gegeten) en nadien hebben we ons een beetje buiten voor het huis gezet bij de mama en de papa. Die hadden nog heel wat te vertellen tegen ons: over hun beroep dat ze vroeger uitoefenden, over het ontstaan van het dorp, over de verschillen tussen vroeger en nu,…het werd een boeiende babbel! Nadien installeerden Nina en ik ons buiten op een matje in de schaduw maar dat duurde niet lang want Sabine wilde graag samen met ons caramel d’arachides maken. Wij terug naar binnen de keuken in om te kijken hoe zij dat maakte. Ik voelde mij steeds minder goed en vooral ongelooflijk moe dus gaf ik het na een half uurtje op. Ik dook terug mijn bed in en heb gedurende twee uur goed geslapen. Toen ik opstond was ik nog niet helemaal fit maar bon, als ik dan nog wat zou verder slapen zou ik ‘s nachts geen oog meer dichtdoen. Dus wandelde ik naar buiten maar Nina was nergens te bespeuren. Ik vroeg aan onze kleine broer Aimé (die enkel Nina haar naam kan schrijven en de mijne niet) waar Nina was en hij antwoordde: ‘Je ne connais pas’. Best wel grappig. Onze papa had die middag nog verteld dat we zeker die avond nog naar de top van de berg moesten wandelen hier een beetje verderop en toen ik naar boven keek zag ik precies twee mensen zitten. Ik kreeg zo’n jammer gevoel in mijn buik dat ik niet mee die berg op was dus belde vlug naar Nina. Ze was niet op de berg met Tanja maar op zoek naar bloem en water hier een kilometer verder op de grote baan. Ik zou hen tegemoet wandelen. Na even te hebben gewandeld kwam ik hen tegen aan de waterkraan. Ik wist al hoe laat het was: we zouden de kar met 6 bidons water van 25 liter tot thuis moeten duwen. Aangezien ik mij al niet geheel fit voelde werd dit een echte uitputtingstocht. Maar bon, ook dat hebben we weer overleefd. ‘S avonds kregen we rijst met tomatensaus en nadien heb ik mij nog vlug een beetje verfrist en onmiddellijk mijn bed ingedoken. Het heeft niet lang geduurd of ik was alweer naar dromenland.
Vandaag, dinsdag hebben we voor de eerste keer echt uitgeslapen. Het was acht uur eer we uit ons bed kropen. Ik kreeg al onmiddellijk een telefoontje van de directeur dat we op school werden verwacht om onze evaluatiepapieren op te halen. Ik legde hem uit dat we eerst nog gingen ontbijten en dan onmiddellijk zouden langskomen. Hij vond het duidelijk zeer grappig dat we op dat uur nog moesten ontbijten.
Na het eten wandelden we dan maar naar de school en overliepen met de directeur de evaluatiepapieren. We kunnen zeker en vast niet klagen! Nadien keerden we terug naar huis en hebben het laatste rapport geschreven over de gehandicaptenwerking hier in Mokolo. Vervolgens was het tijd voor ons dagelijkse wandelingetje naar de waterkraan. Maar aangezien het water op school afgesloten is wegens wanbetaling van de leerkrachten, moeten we nu water gaan zoeken bij de zusters. Dit vraagt toch telkens 20 minuten. Een kraan in huis hebben is echt een luxe!
Nu zijn we terug thuis en hebben hiernet om 11u ons middagmaal gekregen. Dat was redelijk vroeg. Deze middag staat er niet zo heel veel meer op het programma: reflectieverslagen aftypen voor school, naar de bibliotheek om de bibkaarten voor de leerkrachten in orde te brengen en tegen 17u naar het cybercenter om te skypen met erik en dit blogbericht te posten. Joepie! Ik heb er al zin in!
Morgenvroeg komt er een student langs die in opleiding is om onderwijzer te worden. Hij wil graag wat meer leren over onze pedagogische aanpak en dus willen wij hem met veel plezier een beetje uitleg geven.
Donderdag gaan we met Geneviève op stap. Geneviève is een dame die hier een project heeft lopen met jongedames die na hun studies geen werk vinden. Zij zorgt ervoor dat deze meisjes toch iets kunnen verdienen door kleine hapjes te koken en langs de straat te verkopen,…
Vrijdagvoormiddag gaan we met père Gustaud op stap om een familie te gaan bezoeken die tijdens het schooljaar een gehandicapt kind opvangen. Ook een bezoekje aan een revalidatiecentrum staat op het programma. In de namiddag worden we bij de papa van Annelies verwacht want die heeft blijkbaar een verrassing voorbereid.
Zaterdag worden onze haren voor een laatste keer gevlecht en zullen we onze valiezen beginnen pakken.
Zondagochtend gaan we voor de laatste keer naar de mis en dan komt Lasard onze bagage ophalen. In de namiddag is het Meneer Mahama zelf die ons thuis komt ophalen en ons meeneemt naar Maroua. Die avond zullen we ook met hem gaan eten ergens in Maroua. Maandagochtend is het dan de grote dag: we nemen de bus naar Ngaoundéré om daar s’avonds de trein op te stappen richting Yaoundé. Dinsdag worden we opgewacht door Thorsten. Je ziet het beste vrienden, ons groot avontuur loopt hier ver op zijn einde. Ik kan jullie alvast vertellen dat het een onvergetelijke ervaring is geweest maar toch kijken we uit naar 18 april om iedereen terug te zien. Ik kan haast niet meer wachten om jullie al mijn verhalen te vertellen!

Heel veel liefs en tot een volgend berichtje!

Femke xxx

Dag iedereen,

Het is weer al even geleden dat ik er was met wat nieuws maar we hebben hier dan ook niet stilgezeten. Vorige week donderdag was het de Assemblée Générale van de ouders. Tegen 8u werd iedereen verwacht maar naar gewoonte zijn we pas rond 8u30 echt van start gegaan. Er werd heel wat verteld aan de ouders en tegen 10u30 was het onze beurt om de vier projecten voor te stellen. De ouders luisterden aandachtig naar wat we vertelden. Na elk project werd de tekst vertaald naar het mafa omdat verschillende ouders geen frans begrijpen. Nadien kregen de ouders de kans om vragen te stellen. De vragen gingen vooral over hoe wij werken in België, of we hier zijn om vernieuwing te brengen, hoe we scholen kunnen bouwen,…We probeerden op alle vragen een goed antwoord te geven maar dat was niet altijd even eenvoudig. Na deze ouderbijeenkomst werden we uitgenodigd voor een hapje en een drankje: brochetten van de barbecue en een glaasje frisdrank. Dat heeft ons enorm gesmaakt! In de namiddag hebben Nina en ik de verschillende spelletjes uitgetypt die we de volgende dag zouden spelen met de gehandicapte kinderen van Mboua. Ook hebben we onze was gedaan wat steeds een uurtje werk vraagt.

Vrijdag was het dan zover: twee uurtjes spelen met een bende jongeren die zowel niet kunnen horen als spreken. Een tolk vertaalde de spelletjes en zo konden we snel aan de slag. Het was ongelooflijk fijn om de kinderen te zien genieten. Dit hadden ze duidelijk nog nooit eerder gedaan. Het werd voor ons een vermoeiende voormiddag maar eentje die ons heel veel voldoening gaf.

Nadien trokken we nog even naar het cybercenter. Ik had op voorhand nagedacht over wie er op skype zou kunnen zitten en ja hoor, ons Flore was online. Wel niet zo goed want de dokters hebben eindelijk ontdekt dat ze last heeft van een hernia. Hopelijk gaat het snel weer beter! (Je hoort het zussie, ook vanuit Kameroen denk ik veel aan jou!). Na deze gezellige babbel zochten we wat brood, kaas en een drankje en reserveerden we vier plaatsen op de bus naar Maroua. Natuurlijk moet je steeds wachten tot alle plaatsen zijn gereserveerd vooraleer de bus vertrekt. Dus hebben we nog een uurtje zitten wachten. Toen waren Annelies en Nele ook terug van de partij. Iedereen de bus op en rustig een uurtje naar buiten staren. Nele wou graag haar vlechten eruit en dus begonnen Annelies en Nina alles los te maken. Ik zat te ver en heb dan wat naar mijn muziekje geluisterd. Altijd een fijn moment! Eenmaal in Maroua aangekomen namen we de moto naar de procure waar we steeds overnachten als we in Maroua zijn. Voor de nacht van vrijdag op zaterdag hadden ze nog een kamer maar voor de volgende nacht niet meer. Raar, want Meneer Mahama had ons beloofd voor die nacht een kamer te reserveren. Geen probleem, we zouden even afwachten. We hebben zowat heel de middag gewerkt aan de haren van Nele maar nog waren de vlechten er niet allemaal uit. Tegen 19 u zijn we dan maar vertrokken naar ons favoriete restaurant voor een uitgebreide maaltijd: salade van tomaten met tonijn, een pizza naar keuze en crêpe suzette als dessert. De eerste twee gerechten gingen vlotjes binnen maar de crêpe suzette lag mij niet. Ook Annelies en Nele waren er niet dol op dus heeft Nina van elk van ons een pannenkoek opgegeten. Jaja, Nina is een goed eterke! Toen we buiten stonden te wachten op onze moto, kwamen we twee vrienden van Maurizio tegen (Maurizio is een Italiaan die ook voor broederlijk delen werkt in Maroua. Hij woont daar samen met zijn vrouw en twee kinderen). Ze nodigden ons uit om de volgende avond samen te gaan eten en nadien een dansje te placeren. Daar zeiden wij geen ‘neen’ tegen.

Zaterdagochtend hebben we met zijn allen eens uitgeslapen tot 7u en gingen we terug naar het restaurant voor een lekker ontbijtje: brood, confituur, omelet, fruitsap en koffie. Na het ontbijt trokken Nina en ik naar de markt om op zoek te gaan naar een Kameroenees voetbaltruitje. Wat was me dat weer een hele onderneming! Overal zagen we mensen rondlopen met het truitje dat wij zochten maar nergens verkochten ze het. Toch beweerde elke marktkramer dat hij juist wel dat truitje had in zijn winkel. Na een uurtje rond te wandelen en te kijken zagen we een t-shirt hangen dat ons wel aanstond. We vroegen de juiste maat maar natuurlijk hadden ze die niet in de winkel hangen. We kregen een bankje aangeboden en de vriendelijke man vertrok op zoek naar de juiste maat. We zaten er 10 minuten en toen keerde hij terug met ongeveer drie andere t-shirtjes. We legden hem uit dat we juist hetzelfde t-shirt wilden maar enkel in een andere maat. Geen probleem, we kregen terug een zitplaats aangeboden en hij vertrok naar de markt om voor ons de gewenste maat te zoeken. Een kwartiertje later kwam hij er nog niet door maar passeerde er wel een koelbox met koude drankjes. Nina en ik bestelden ons een cola en namen terug plaats op de bank. We zouden zeker nog even moeten wachten. Na een volgend kwartier kwam hij terug: voor Nina de juiste maat maar voor mij een veel te grote maat. Ik was het al een beetje beu en vroeg voor een laatste keer of hij echt geen maatje kleiner had. Uiteindelijk stelde de man voor het te grote t-shirt te laten verkleinen bij een couturier. Geen probleem, na een half uurtje zouden we terugkeren. We bezochten nogmaals de artisanale markt en keerden dan terug. Het t-shirt was verkleind maar het had meer gekost dan hij had gezegd. Daar ging ik niet mee akkoord en betaalde de prijs die was afgesproken. Nina en ik kochten nog wat brood, drank en fruit en keerden terug naar de procure voor het middagmaal. S’middags hebben we goed gewerkt voor school maar een slaapplaats voor die avond hadden we nog niet. We belden even naar Maurizio en die bood ons het huis van zijn buurvrouw aan. Tegen 18u werden we opgehaald en installeerden we ons in het huis van de buurvrouw. Nadien gingen we samen met de familie van Maurizio iets gaan eten en natuurlijk ook zijn twee makkers. Het werd kip met frietjes. Vervolgens sprongen we terug de brommer op richting barstraat om nog iets te gaan drinken. Het werd een boeiende avond met veel gelach en leute. Moe maar voldaan kropen we in ons bedje.

Zondagochtend werden we door Maurizio uitgenodigd om bij hem te gaan ontbijten. Man man man, zo’n ontbijt hadden we nog in geen twee maanden gezien: brood, confituur, smeerkaas, cake, vlees, fruitsap, thee, koffie, mango,…We hebben ons buikje goed rond gegeten. Tegen 10u werden we op het bureau van meneer Mahama verwacht voor een evaluatie van ons project hier in Mokolo. Hij stelde ons verschillende vragen en wij gaven ook enkele suggesties naar volgend jaar toe. Ook enkele zaken waar ze op de scholen aandacht aan moeten besteden. Op het einde vroegen we nog even wat raad voor het bestellen van de treintickets en Mahama stelde voor om ze zelf in orde te brengen. Ook zorgt hij ervoor dat we op 5 april worden opgepikt hier bij ons thuis om dan naar Maroua te vertrekken. S’avonds gaan we dan met hem nog een laatste keer gaan eten voor ons vertrek. Het belooft een grappige avond te worden!

Tegen de middag zijn we opnieuw iets gaan eten in Porte Mayo en dan was het tijd om terug langs te gaan bij Maurizio en onze bagaga op te pikken. We kregen nog een lekkere pompelmoes en dan zette Maurizio ons af bij Tsanaga Voyage. We stapten terug het busje op richting Mokolo. Er zat weer een fijn en gezellig weekend op!

Maandag werden we terug op onze school verwacht voor het laatste muzo project met de klas van Nina. Ook hier merkten we dat de leerlingen er plezier aan beleefden. We gaven ook nog enkele lessen en keerden dan vlug naar huis want in de namiddag hadden we terug activiteiten gepland met de kinderen van Mboua.

Dinsdagochtend was het dan alweer tijd voor een praktische les met de meisjes van CM1. We kozen ervoor soep te maken. Alles verliep vlot en deze keer gebruikten de leerlingen minder zout en olie, alhoewel het voor mij nog meer dan voldoende was. In de namiddag zijn Nina en ik naar de stad geweest om even uit te rusten op een terrasje. Maar niet voor lang want om 16 u werden we op de school van Mboua verwacht om de laatste keer een spel te spelen met de doofstomme kinderen. Het geeft me altijd een fantastisch gevoel wanneer ik deze kinderen zie genieten. Ook hebben we geprobeerd om de fysiek gehandicapte kinderen een leuke activiteit aan te bieden: UNO. Dit is echt het spel dat menig kinderhart hier weet te veroveren. Op het einde vroegen ze zelfs om het nogmaals te mogen spelen. We hebben hen beloofd morgen nog eens langs te komen na het voorleesmoment in de bib. Ik merkte aan hun blik dat ze er al ongelooflijk naar uitkeken.

Woensdag is er niet zoveel speciaals gebeurd aangezien het op school opruimdag was. De leerlingen kregen de taak om hun klaslokalen uit te dweilen en om het schoolterrein opnieuw af te bakenen met enorme stenen. De kinderen moeten hier soms echt hard werken!

In de namiddag gingen Nina en ik op zoek naar de ingrediënten om pannenkoeken te bakken voor het afscheidsfeestje van vrijdag. Nadien ging het opnieuw richting bibliotheek om een laatste keer boeken voor te lezen. De opkomst was weer subliem.

Vandaag donderdag, hebben we hard gewerkt aan de verslagen van onze vier projecten. Ook heb ik nogmaals 6 uur pannenkoeken gebakken op een houtskoolvuurtje. Ik moet zeggen dat ik even geen pannenkoeken meer kan zien. Maar bon, de leerkrachten zullen er hier heel tevreden mee zijn!

Vanavond hebben we nog een wasje gepland en morgen is het dan zover: het grote afscheidsfeest en ook het overlopen van onze evaluatieformulieren staat nog op het programma. In de namiddag nemen we dan de jeep naar Mora om dan zaterdag in de vroege ochtend naar park Waza te vertrekken. Hopelijk zien we veel wilde dieren! Nadien brengen we nogmaals een bezoekje aan zuster Lea in Nguetchewe en dan zit ons weekend er ver weer op. Volgende week is het onze laatste week hier in Mokolo. Ook dan staat er nog vanalles op het programma maar dat vertel ik jullie volgende week wel eens.

Ik kijk er al naar uit jullie reacties te lezen! Tot volgende week!

Groetjes,

Femke

Dag iedereen!

Vandaag zijn we 18 april en dat wil zeggen dat we welgeteld over één maand nu terug thuis zijn! Het zal een overweldigende ervaring geweest zijn maar ik kijk toch al stiekem een beetje uit naar het Belgische leven. Zeker omdat ik dan mijn eigen huis kan bewonderen waar iedereen zo hard heeft aan gewerkt tijdens mijn verblijf hier in Kameroen. Een dikke merci daarvoor!

De voorbije dagen hebben we hier niet stilgezeten. Maandag en dinsdag waren het muzodagen in Mboua en vandaag op onze school in Tada. Het was echt de max! De kinderen van mijn klas waren zo superenthousiast dat dit weer een dag van voldoening was. Deze namiddag zijn we terug naar de bibliotheek getrokken om boeken voor te lezen. De opkomst was weer enorm! Het doet me zo’n deugd om de kinderen te zien genieten terwijl wij een eenvoudig prentenboek voorlezen. Voor ons lijken boeken zo vanzelfsprekend maar hier is dat echt iets nieuws. Na het voorlezen in de bib van Mboua trokken we ook nog naar school waar we een boek voorlazen voor de kinderen met een fysieke handicap. Ook deze kinderen waren laaiend enthousiast. De zuster die verantwoordelijk is voor deze kinderen heeft ons enorm bedankt voor hetgeen we hier doen. Trouwens iedereen bedankt ons hier elke dag voor de inspaninngen die we leveren. Deze bedankingen zorgen ervoor dat wij elke dag weer opstaan met een goed gevoel en heel veel goesting hebben om er terug tegenaan te gaan.

Voor de rest gaat het leven hier zijn gewone gangetje. We staan vroeg op, doen ons ding en kruipen moe maar voldaan in ons nestje.

Morgen is het de grote dag: l’assemblée générale des parents. Wij moeten nogmaals onze projecten voorstellen aan alle ouders van de kinderen bij ons op school. Op die manier zijn zij (op het laatste nippertje) ook op de hoogte van wat we hier eigenlijk komen doen. Nu ja, beter laat dan nooit zeggen ze hé.

Zo, het was maar een kort berichtje vandaag maar dat is ook al wat hé.

Geniet van de “warme’ lentedagen in België en tot binnenkort!

Heel veel liefs,

Femke

Dag iedereen!

Hier ben ik terug met wat nieuws uit Mokolo. Ik had in een vorig berichtje verteld dat we vrijdag met de meisjes van CM2 soep zouden maken. Wel, ik moet zeggen het was ongelooflijk de max! We deelden de klassen op in 6 groepen en iedere groep bracht zijn eigen gerief mee. We legden uit hoe de twee uur tijd die ze kregen nuttig konden worden ingevuld en iedereen ging aan de slag. De dames maakten vlug een vuurtje in open lucht en plaatsten hun marmitte boven het vuur. De anderen kuisten de groenten, sneden ze fijn en pletten ze in een kom. Alles in de marmitte boven het vuur en na een uurtje was alles klaar. Nina en ik proefden en merkten op: teveel zout (Hoewel ze zelf in hun eigen kommetje nog wat extra zout deden. Ze werken hier dan ook met een heel andere maat: wij een lepeltje zout, zij een handje zout) en teveel olie. Nu ja, we hebben ze allemaal veel punten gegeven omwille van de goede samenwerking en de vele leute die we samen hebben gemaakt. Ook was er nog een extra opdrachtje aan verbonden: het engelse recept naar het frans vertelen. Dit was niet zo eenvoudig maar met wat hulp was dat klusje ook zo geklaard.
Nadien keerden we vlug naar huis want die middag zouden we naar Nguetchuwé vertrekken bij zuster Lea. Op de baan naar de markt stopten we nog even in het cybercafé om nog wat mailtjes te versturen en we kwamen zuster Lea daar al tegen. Dit spaarde ons een ritje uit met de moto en dus sprongen we bij haar in de auto richting Annelies en Nele. Zij stonden al gepakt en gezakt klaar om te vertrekken. Het zou ongeveer een uurtje rijden worden over een hobbelige baan. Ongeveer op de helft hielden we even halt om een winkeltje met artisanale producten te bekijken. We kochten allemaal wat souvenirs en dronken nog eentje op het terras met een prachtig uitzicht over de omgeving. Nadien ging het onmiddellijk richting Nguetchuwé. Aan de rand van het dorp zagen we plots een hele groep Bavianen. Lea vertelde ons dat we echt geluk hadden want meestal krijg je ze niet te zien. Nele nam wat foto’s en toen gingen we verder naar het verblijf van zuster Lea. We maakten er kennis met soeur Justine, ook nog een Zuid – Amerikaanse zuster wiens naam ik even ben vergeten en père Felice. Het werd een gezellige avond met veel boeiende verhalen en lekker eten. De volgende ochtend gaf Lea ons een rondleiding doorheen haar dorp. We bezochten de kahtolieke school en brachten een bezoekje aan een goede vriend van haar die een maand geleden de trotse papa was geworden van een tweeling: Esau en Jakob (zoals in de Bijbel). Nadien keerden we terug naar huis want het was onze beurt om voor het middagmaal te zorgen. Het werd een heerlijke groentenschotel met nadien rijst, boontjes en een beetje vlees. In de namiddag bezochten we een klein dorpje tegen de Nigeriaanse grens. Lea wou graag een bezoekje brengen aan Martha, een vrouw die een jaar geleden haar man was verloren. Ook stopten we even bij de barrage een eindje verderop. Op de terugweg van de barrage naar dat kleine dorp, namen we een zwangere vrouw mee die een zware kruik vol water droeg. We gaven haar een lift en toen ging het voor ons terug richting Nguetchuwé. Nina, Annelies en ik kropen in de laadbak van zuster Lea haar jeep en reden zo door de Kameroenese savanne. Het was echt een magnifieke ervaring! We hebben ervan genoten. Eenmaal thuis hebben we opnieuw lekker gegeten en kropen we moe maar voldaan in ons nestje. Zondagochtend kregen we als ontbijt verse pannenkoeken die Lea de avond ervoor al had gebakken en nadien gingen we naar de mis. We werden er voogesteld aan de parochie. Het is ongelooflijk hoe de kerk hier nog leeft. Het gevoel dat je hier krijgt in een mis is zo veel fijner dan bij ons. Het samenhorigheidsgevoel dat hier overheerst, lijkt bij ons eerder verdwenen. Na de mis toonde Lea ons de publieke school van Nguetchuwé en om eerlijk te zijn: het was een ramp. De klaslokalen zijn ruïnes en de leerlingen hebben niet eens een bank om op te zitten. Hier is nog veel werk! Tegen de middag keerden we naar huis voor ons laatste middagmaal in Nguetchuwé want na het eten bracht Lea ons naar Koza. Een dorp 20 km van Nguetchuwé. Daar zochten we eerst een brommer maar die vroegen veel te veel geld en dus zijn we maar op een vrachtwagen geklommen. Annelies en Nele zaten in de kabine, Nina en ik achteraan op de zakken appelsienen en citroenen. Zo hobbelden we in twee uur naar Mokolo over bergen en dalen, over krakkemikkige wegen en heel veel putten. Toch was het weer een onvergetelijke ervaring!

Vandaag 16 maart zijn we week 7 begonnen. Deze ochtend werden we om 7u in de school van Mboua verwacht voor het eerste muzoproject. We hadden samen vier mogelijke opdrachten uitgedacht: dans, zang, schetsen en drama. Nina en ik namen dans en schetsen voor onze rekening. Annelies en Nele namen zang en drama. De leerlingen hebben zich duidelijk geamuseerd en wij ook! Morgen keren we terug voor een tweede muzodag in Mboua. Woensdag en volgende week maandag is onze school aan de beurt. Benieuwd of het bij ons ook zo’n succes zal zijn.

Voor de rest gaat alles hier goed. We beginnen langzaamaan af te tellen en onze terugreis te regelen. Over 3 weken zit ons Mokolees avontuur erop en trekken we met bus en trein naar het zuiden. Daar brengen we dan nog een bezoekje aan twee andere Broederlijk Delen medewerkers die ons het oerwoud en de cacaoplantages willen tonen. We zijn al benieuwd! Jullie merken het, veel tijd is er niet meer om hier nog vanalles te verwezenlijken. Toch zitten de laatste twee lesweken goed vol met activiteiten. Woensdag beginnen we met ons project rond gehandicapten. Met hen willen we ook de muzo uitproberen en nog vele andere spelletjes. De tijd zal hier voorbijvliegen!

Dit was zo’n beetje een verslagje van het weekend en enkele activiteiten. Hopelijk hebben jullie ervan genoten en zijn jullie terug op de hoogte van onze activiteiten hier in Kameroen.

Heel veel liefs en tot gauw!

Femke

Bonjour tout le monde,

Hier een berichtje uit het verre Mokolo. Vandaag is het woensdag 11 maart en dat betekent dat we op de helft van ons verblijf zijn hier in Mokolo. Joehoe!!! We hebben het hier al goed gehad maar ook enkele moeilijke momenten achter de rug. Toch gooien we er ons hier nog eens tegen voor 3 weken en een half want dan vertrekken we naar het zuiden.

Deze week zijn we terug begonnen met lesgeven. Dinsdag gaf ik een les over de cilinder, woordenschat van een engelse tekst en nadien een conversatie voeren in het engels. Dit hadden ze nog nooit moeten doen in de klas. Ik had dit op voorhand ingecalculeerd en dus schreef ik vraag en antwoord op het bord. Het enigste wat de leerlingen nog moesten doen was ergens een klein woordje invullen. Toen ik zei dat ze mochten beginnen met praten, keken al mijn leerlingen mij met grote vragende ogen aan. Ze wisten echt niet waar ze het hadden. Praten met elkaar in het engels tijdens de les? Uh? Na veel vijven en zessen zijn ze toch in gang geschoten en heeft iedereen min of meer een conversatie kunnen voeren. De leraar vond het alvast een zeer goede oefening. Ik heb er ook van genoten!
Maar de grootste uitdaging van die dag moest nog komen: hoekenwerk met 86 leerlingen. We hebben er een hele week aan voorbereid en gisteren was het dan de grote dag. Tegen 14u30 gingen we naar school om de klas in orde te zetten en al het materiaal klaar te leggen. Werken in eilandjes hadden de leerlingen duidelijk nog nooit gezien. Tegen 15u ging de bel en begonnen we aan onze uitleg. Dit verliep niet van een leien dakje. De leerlingen wilden maar moeilijk luisteren en toen het startsignaal dat het hoekenwerk aankondigde afging, wisten veel leerlingen niet wat te doen hoewel er een hoekenfiche in elke hoek lag. Nina en ik liepen rond voor hier en daar nog wat extra uitleg te geven want dat was duidelijk nodig. Nu ja, waar je ook een hoekenwerk voor het eerst geeft, het is altijd een beetje zoeken en uitproberen. Ook hier in Kameroen met een klas van 86 leerlingen. Het was een nobele poging maar er zijn nog zaken voor verbetering vatbaar. De leerlingen vonden het alvast superfijn om eens geen gewone lessen te krijgen maar verschillende spelletjes te mogen spelen als herhaling van de leerstof.

Morgen hebben we samen met het oudercomité en de directeur een voorbereidingsdag voor de ouder infodag van volgende week. We zullen zien wat dat gaat geven.
Vrijdag geven we aan de meisjes van CM2 un cours pratique. We gaan samen met hen Belgische groentesoep klaarmaken. Ook hier is al een hele voorbereiding ingekropen omdat we al het materiaal moeten op school krijgen en we willen zorgen voor wat extra omkadering. Daarom zullen we de leerlingen een recept in het Engels geven dat ze dan moeten vertalen naar het Frans. Zo oefenen ze onmiddellijk nog wat Engelse woordenschat.
Vrijdagmiddag worden we al om 14u30 bij Annelies en Nele in Mboua verwacht omdat Lea Oosterlinck ons daar komt ophalen. Zij neemt ons voor het hele weekend mee naar Nguetchuwé. Lea is een West – Vlaamse zuster die ooit nog les heeft gegeven aan de Katho van Tielt. Nu woont en werkt zij al 15 jaar in Nguetchuwé. Zij zal ons rondleiden in haar dorp en ons verschillende zaken laten zien. We hebben er hier allemaal alvast zin in!
Volgende week wordt het een drukke week want dan houden we op onze beide scholen muzoprojecten. Twee keer in Mboua en twee keer op onze school. Dit zal ook weer heel vernieuwend zijn voor de leerlingen.
Het is fijn om hier verschillende zaken uit te proberen en te tonen aan de leerkrachten hoe je jouw lessen aangenamer kan maken voor de leerlingen. Ook de leerlingen genieten duidelijk van de nieuwe wind die door de school waait.

Zo beste mensen, dit was het zo’n beetje voor deze week. Hopelijk heb ik hier wat nieuws verteld en zijn jullie weer mee met ons leven hier in Mokolo. Ik begin al stiekem een beetje af te tellen naar 18 april want ik heb ongelooflijk veel zin om iedereen terug te zien. Ook verse boterhammekes van bij de rode bakker, bereid gehakt van bij slagerij Harry en Anja, lekkere ballekes in tomatensaus met puree van ons mama, biefstuk met portosaus en verse frietjes van onze papa en tripkes met rode kool en appelmoes van bij mijn liefje kan ik niet meer uit mijn gedachten bannen! Je ziet dat ik hier toch een beetje afwisselend eten mis maar we doen ons best om het hier zo aangenaam mogelijk te houden mits de hete temperaturen hier in onze kamer.

Geniet allemaal van het beginnende lenteweertje in België en tot een volgend berichtje uit Mokolo!

Heel veel liefs en veel groetjes uit Mokolo van Femke die iedereen toch al een beetje begint te missen.

Dag iedereen!

Hoe gaat het daar in België? Hier gaat alles goed maar het blijft hier ongelooflijk warm! Gisterenmiddag hebben we voor onze familie Belgisch gekookt. Op het menu: groentensoep met brood en als dessert pannenkoeken. Om 15u begonnen we aan onze activiteiten. Eers het deeg voor de pannenkoeken, nadien de groenten voor de soep. Nina wou graag beginnen met het bakken van de pannenkoeken maar al snel gaf ze het op want ze vielen allemaal in stukjes en brokjes van elkaar. Ik wou het ook graag proberen en dus nam ik het van haar over. Al vanaf de eerste pannenkoek zag het er goed uit: mooi rond, goed gebakken en lekker dik. Het bakken heeft uiteindelijk 5 uur geduurd omdat het vuur het af en toe liet afweten. Heel de familie heeft goed zijn buikje rond gegeten van de soep maar dan kwam nog het dessert. Voor de gelegenheid hadden we een potje choco voorzien en dat viel echt in de smaak! Voor ons was de avond meer dan geslaagd!

Vandaag is het de dag van de vrouw en dragen we zoals alle Kameroenese vrouwen een mooi kleedje. Iedereen op straat wenst je “une bonne fête” en er wordt veel gelachen en gedanst in de straat. Best wel grappig. Voor de rest gaat het leven hier zijn gewone gangetje. Morgen start week 6 en een nieuwe schoolweek. Dinsdagnamiddag introduceren we hier het hoekenwerk. Benieuwd wat het gaat geven!

Ook wil ik via deze weg iedereen bedanken voor de vele lieve reacties. Het doet me ongelooflijk deugd om al jullie reacties te lezen en te voelen dat er met ons wordt meegeleefd. Af en toe heb ik eens even een lastig moment maar dan kijk ik vlug  in het grote album waar velen van jullie aan hebben meegewerkt en dan kan ik er weer tegen voor een poosje. De telefoontjes van erik, mama, papa en flore, saartje en joris doen me goed en het is altijd fijn om wat nieuws te horen van Belgische bodem. Echt bedankt!

 Heel veel liefs en tot een volgende berichtje.

Femke x