Dag iedereen,
Het heeft heel lang geduurd eer ik een afsluitberichtje plaatste maar hier ben ik dan.
Op 17 april vertrokken we ’s avonds rond 20u00 uit Yaoundé om de volgende ochtend rond 10u30 aan te komen in Charles de Gaulle. De race naar de uitgang kon beginnen alleen liet de bagage op zich wachten. Ik werd er doodnerveus van. Maar bon, ik had leren wachten in Kameroen dus zou het nu zeker en vast ook nog lukken. Na heel de resem bagage op het bagagekarretje te hebben gezwierd wandelde ik gezwind op kop naar de uitgang. Vanuit de gang zag ik Joris al staan met zijn fototoestel. Maar waar waren de anderen? Ik draaide de hoek om en daar stonden op de eerste rij: Erik, Saartje, Flore, mama en papa met een behangpapieren spandoek. Fantastisch zeg! Heel de bende die ik drie maand had moeten missen stond ineens voor mij. Het gaf een overweldigend gevoel! Ik wist zelfs eerst niet goed wat te doen. Moet ik Erik nu knuffelen of moet ik iedereen knuffelen…Ik wist het allemaal niet meer zo goed. Even later was het ijs gebroken en kon ik weer honderduit babbelen. Ook wij hadden nog een kleine verrassing voorbereid voor het ontvangstcomité. Nele en Nina hadden op de terugweg uit Kribi een kamplied geschreven. Vanwaar de term kamplied komt leg ik later wel eens uit. Ik zal ons kamplied hieronder even bijtypen. Voor diegenen die het graag zelf eens zingen, het is op de melodie van ‘het is een nacht’.
STROFE
1 februari naar Kameroen,
nog even snel een afscheidszoen.
Het vliegtuig op
het avontuur ging van start.
Een mooie natuur, veel mensen in t’zwart.
Den boule de miel die viel niet echt te vreten
en ons bezoekskes aan de kerk zullen we niet snel vergeten!
Maar al bij al viel het reuzegoed mee
we staan hier nu en willen graag met jullie mee!
REFREIN
Leve l’Afrique ‘oui oui’
zo denken wij hier nu nog keer op keer.
Leve l’Afrique ‘oui oui’
een lach, de zon en zoveel meer.
Het is een land met zoveel kracht
de mensen, zijn er heel gastvrij.
Afrika bewaar ik diep in mij !!
In een notedop vertelt dit lied heel veel ons verblijf in Kameroen. Maar nu verder…
Na het lied en de afscheidsronde keerden we terug naar de parking. Helaas hadden ze op onze vliegdocumenten de verkeerde gate genoteerd waar we zouden toekomen en bij deze stond heel de familie op de verkeerde parking. Dus na een half uur wandelen op Charles de Gaulle vonden we de auto terug. Iedereen stapte in maar aangezien we met één iemand extra waren en we een zetel tekort kwamen, zaten we met vier op de achterbank. Ik vond dit nog heel comfortabel aangezien ik gewend ben van op diezelfde plaats met vijf of zes man te zitten. We bolden gezapig naar huis en stopten dan bij de beenhouwer. Ik mocht kiezen wat we zouden meenemen voor op onze boterham. Man man man, zoveel keuze had ik nog in geen maanden gehad. Maar uiteindelijk heb ik toch een selectie kunnen maken. Vervolgens reden we naar huis en aten onze boterhammetjes op. Nadien deelde ik aan iedereen de souvenirs uit en probeerde ik mijn valies al wat leeg te maken. Maar Erik stond al ongedurig te wachten op mij om ons eigen huisje te tonen. Drie maanden lang heeft hij er samen met zij mama, papa en broer, mijn ouders, zus en schoonbroer en allerlei vrienden in gewerkt en nu was het eindelijk klaar. Ik maakte opnieuw een valiesje klaar want die nacht zou ik zeker en vast doorbrengen in ons huisje. We sprongen de auto in en reden naar Denderhoutem. Een twintigtal minuutjes later bolden we de oprit op, de vensterbanken waren versierd met twee mooie bloembakjes en zelfs toen al was verkocht. Ik was nog niet eens binnen geweest. Erik opende de deur en we stapten binnen. Aan de gang was niets veranderd maar binnen…zo mooi! Ik voelde onmiddellijk dat ik daar heel gelukkig zou worden. Rond half zeven kwam iedereen dan bij ons voor een lekkere barbecue. Het werd een ongelooflijk gezellige avond met heel veel leute! Bedankt daarvoor!
Ondertussen zijn we al 6 mei en dat betekent dat ik volop aan het werk ben (net zoals iedereen trouwens). Volgens de planning moet morgen het mediaportfolio klaar zijn en dus moet ook deze blog helemaal klaar zijn.
Zo beste familie, vrienden en sympathisanten. Hopelijk hebben jullie genoten van mijn reisverhalen. Ik probeer hier nu nog enkele foto’s mee op te laden zodat jullie toch een beeld kunnen vormen van waar ik drie maand heb verbleven. Geniet nog van dit laatste verhaal en misschien, wie weet begin ik hier wel een nieuwe map verhalen.
Heel veel liefs en bedankt voor al jullie reacties!
Ook wil ik hier nog even een woordje van dank richten aan:
Thorsten en Griet. Jullie waren een ongelooflijk gastvrij gezin waar ik telkens opnieuw graag ‘thuiskwam’. Bedankt, jullie waren als een mama en papa voor ons in het verre Yaoundé! Hopelijk tot nog eens!
Antoine, Antoinette, Dieudonné, Julienne, Sabine, Tanja, Adèle, Fidèle,Noé, André, Aimé, Evelyne en oma heel mijn familie in Ouro – Tada. Bedankt dat ik gedurende twee maand jullie Belgische dochter mocht zijn. Jullie waren een warme familie! Hopelijk tot nog eens!
Soeur Lea, Dema en Justine. Bedankt dat we twee weekends jullie gasten mochten zijn. Het was een waar genoegen om met jullie op stap te gaan! Hopelijk tot nog eens!
Monsieur Mahama, Monsier Hakda, Monsieur Bouba, Monsieur Déli en alle andere leerkrachten van onze scholen. Het was fantastisch om met jullie te mogen samenwerken! Hopelijk tot nog eens!
Alle anderen die ik hier nu nog ben vergeten maar ook aan jullie: bedankt!
Avonturen van Femke 