Prachtige dagen

maart 31, 2009 · Ingedeeld onder reisdagboek

Dag iedereen,

Hier ben ik terug met nieuws uit Mokolo.
Vorige week donderdag was het denk ik één van onze mooiste dagen van ons verblijf hier in Ouro – Tada. ‘S ochtends kregen we te horen dat onze schoonzus (Julienne) naar het dispensarium was vertrokken om te bevallen. Een hele dag gebeurde er niets. Dieudonné (haar man) lag gewoon op de bank buiten te slapen en iedereen deed alsof er niets speciaals aan de hand was. ‘S avonds na het eten kwam Sabine ons vragen of we zin hadden om mee te gaan naar Julienne. We vroegen of dat niet ging storen, maar dat bleek geen enkel probleem te zijn. Dus samen met Sabine, Noë (de kleine broer) en André (een neef) vertrokken Nina en ik naar het dispensarium. Van Dieudonné was er geen spoor te bekennen. Eenmaal aangekomen bleek de bevalling niet meer veraf. Onze zus lag al sinds 5u die nacht af te zien en toen was het al 20u. Toch gaf ze geen krimp en bleef maar doorgaan. Ik werd er ongelooflijk zenuwachtig van! Wat als er iets verkeerd zou gaan? Er waren duidelijk geen middelen voor handen om in geval van nood de baby te helpen. Ik bleef vurig hopen dat alles in orde zou komen en na een half uurtje hoorden we plots gehuil en zagen we dat de verpleegster een klein meisje op de buik van de mama legde. Ze liep ermee naar de andere kamer om haar te wegen: 2kg 700g woog ze. De baby haar navelstreng werd afgebonden met een koordje en in een oude pagne gewikkeld van de mama. Even later hoorden we onze schoonzus toch even jammeren. Blijkbaar waren ze de knip die ze hadden gegeven aan het naaien zonder verdoving! Even later zat de mama al gekleed naast het bedje van de baby, klaar om naar huis te vertrekken. Tanja was op dat moment nog de bevallingskamer aan het dweilen. Ongelooflijk! Van een cultuurshock gesproken. Een bevalling in Mokolo is duidelijk niet te vergelijken met een bevalling in België. Daar liepen we dan in het holst van de nacht: Noë en André voorop met de zaklamp en daarachter Tanja met een thermos, een tante die de emmer met de placenta erin droeg, Nina met nog wat ander gerief, dan Julienne en Sabine die de baby droeg en helemaal aan het einde ik. Eenmaal thuis aangekomen was er geen sprake van enige feeststemming. De baby werd naar binnengedragen zonder dat de papa zijn dochter even bewonderde, de ouders van Dieudonné kwamen niet speciaal naar buiten, Julienne werd door vier vrouwen nogmaals gewassen en wij bleven buiten een beetje verweesd achter, duidelijk nog onder de indruk van deze uitzonderlijke ervaring. Het enige wat Dieudonné ons nog vroeg was: “Worden de vrouwen bij jullie na de bevalling ook met warm water gewassen?”. Nina en ik vonden dit nogal een rare vraag wanneer je vrouw net bevallen is maar bon, we vallen hier nog elke dag van de ene verbazing in de andere. Moe maar ongelooflijk gelukkig kropen Nina en ik ons bedje in. We vroegen ons al stiekem af welke naam het meisje zal krijgen over een week. Hopelijk wordt het niet Winifred zoals Sabine haar graag wil noemen!
Vrijdag was het dan onze laatste dag school en dat hebben we goed gevierd met pannenkoeken en frisdrank. Er werden nog wat foto’s genomen met de leerkrachten, we stelden onze boekenworkshop nog voor en aan het einde richtte onze directeur een woordje tot ons. Als afscheidscadeautje kregen we een slangenlederen handtas (echt prachtig!). Nadien keerden Nina en ik vlug terug naar huis omdat we tegen 15u bij Annelies werden verwacht. Daar zou een jeep ons komen ophalen om naar Mora te rijden. Tegen 16u kwam er geen jeep maar een busje van Mokolo expres door. Zeer handig want zo had iedere passagier een volledige zitbank voor zichzelf. Onder de baan naar Mora stopten we nog even op de paroisse van Nguetchéwe om te vragen aan zuster Lea of we zaterdagnacht mochten blijven slapen in plaats van zondagnacht. Zuster Lea was op dat moment niet thuis en dus vroegen we het aan soeur Justine en Dema (de Zuid – Amerikaanse zuster wiens naam ik de vorige keer vergeten was). Voor hen was het geen enkel probleem. Ze waren zelfs heel tevreden dat we hen nog een tweede bezoekje kwamen brengen. Niet veel later zaten we terug in de auto om de rit naar Mora verder te zetten. Na nog een uurtje rijden kwamen we eindelijk aan. We werden er opgevangen door Rigobert en nadien door Paul (Paul is de zoon van Nele haar papa hier in Mokolo). Hij bood ons een lekkere maaltijd aan van kip en pasta en nadien ook een slaapplaats. Veel slapen zat er niet in want om 4u30 moesten we er terug uit om op tijd in park Waza aan te komen. Ook werd ik lastig gevallen door een sprinkhaan die steeds op mij kwam gesprongen. Heel plezierig! Al vlug was het weer tijd om op te staan en kropen we terug in ons busje. Het werd nog een rit van anderhalf uur voor we aankwamen in Park Waza. Onder de baan hadden we zelfs al een hyena gezien. Dat is echt nog een groot beest! Het schijnt zo groot te zijn als een ezel. Je komt ze dus liever niet tegen als je op de fiets zit! Eenmaal aangekomen in het park betaalden we de entree en nam een gids mee plaats in ons busje. We zagen een wrattenzwijn, apen, vogels, struisvogels, steenbokken en giraffen. De giraffen zijn heel dicht bij onze auto gepasseerd en dat was ongelooflijk indrukwekkend! Alleen jammer dat we geen leeuwen of olifanten hebben gezien. Nu ja, in de laatste week van ons verblijf hier in Kameroen bezoeken we in het zuiden van het land nog een tweede natuurpark. Daar zouden er ook veel olifanten aanwezig zijn dus met een beetje geluk krijg ik er toch nog te zien. Rond 11u verlieten we opnieuw het park en keerden terug naar Nguetchéwe. We stopten onder de baan om wat brood en een potje choco te kopen en tegen 15 u arriveerden we al op de paroisse. We brachten zelf onze kamers in orde en hielpen nadien een beetje met het avondmaal. Het werd opnieuw een gezellige avond. Zondagochtend stonden we op om 6u en kregen we een lekker ontbijtje aangeboden. Nadien woonden we opnieuw de viering bij. Het is toch een heel andere belevenis dan bij ons hoor. Maar daar heb ik het de vorige keer al eens over gehad. Na de mis hielpen we Lea met het klaarmaken van het middagmaal: aspergesoep, groenteschotel met kool, worteltjes, tomaten en paprika en als hoofdmaaltijd kregen we gefrituurde plantins (bakbananen) met vlees in tomatensaus en erwtjes. Het had ons weer ongelooflijk goed gesmaakt. Ook een dessert mocht hier niet ontbreken en dus aten we een mango of een pompelmoes (overigens van hun eigen boom). Na de middag bleven we nog even gezellig keuvelen bij een lekkere tas koffie en dan was het opnieuw tijd om onze valies te maken. Alles vlug de rugzak in en dan hop de moto op voor een lange rit naar huis. Het is toch altijd een beetje schrik hebben op de brommers hier. Zeker als ze met vier rijden want dan houden ze graag een race. Nu ja, ik vraag dan om de zoveel tijd om wat vaart te minderen aangezien ik geen zin heb om nogmaals een tweede val te maken. Ze luisteren daar wel even naar maar even snel zijn ze die aanmaning vergeten. Na anderhalf uur brommer zitten zat de reis erop. Een geluk want mijn poep kreeg het knap lastig. Nadien gingen we nog even naar het internetcafé en ik had geluk, thuis stond skype open. Ik belde even en er werd opgenomen aan de andere kant van de lijn. Alleen jammer dat de micro van het cybercenter het liet afweten en dus kon ik hen enkel horen spreken maar ik kon niets terug zeggen. Een geluk dat er in het skypeprogramma ook een soort van msn systeem zit ingebouwd waardoor ik mijn antwoorden kon typen op hun vragen. Nadien keerden we terug naar huis. De familie was blij dat we goed waren aangekomen en wij ook. ‘S avonds hebben we hier onze kamer nog wat opgeruimd en de valiezen herschikt. Ze begonnen een beetje uit te puilen van de souvenirs.
Gisteren was het dan maandag 30 maart en zijn we in de voormiddag met onze zussen Tanja en Sabine op stap gegaan. We hebben alle afscheidscadeautjes die we nodig hadden voor de hele familie gekocht: drie stofjes en een zakje maggi cubes voor de mama en de zussen, schoenen voor Julienne en een baby body lotion, een sportpakje voor Dieudonné en een stofje met hartjes en een fles wijn voor de papa. Tegen het einde van onze inkopen begon ik mij plots minder fit te voelen en dus was ik heel tevreden toen we op de moto konden springen richting huis. Eenmaal thuis heb ik vlug mijn pyjamabroek aangetrokken en mijn bed ingedoken om een beetje te slapen. Het was er weer veel te warm dus zette ik de ventilator goed hard. Een fris windje was meer dan welkom. Tegen de middag kregen we opnieuw onze overheerlijke pasta (die ik momenteel echt heel beu ben gegeten) en nadien hebben we ons een beetje buiten voor het huis gezet bij de mama en de papa. Die hadden nog heel wat te vertellen tegen ons: over hun beroep dat ze vroeger uitoefenden, over het ontstaan van het dorp, over de verschillen tussen vroeger en nu,…het werd een boeiende babbel! Nadien installeerden Nina en ik ons buiten op een matje in de schaduw maar dat duurde niet lang want Sabine wilde graag samen met ons caramel d’arachides maken. Wij terug naar binnen de keuken in om te kijken hoe zij dat maakte. Ik voelde mij steeds minder goed en vooral ongelooflijk moe dus gaf ik het na een half uurtje op. Ik dook terug mijn bed in en heb gedurende twee uur goed geslapen. Toen ik opstond was ik nog niet helemaal fit maar bon, als ik dan nog wat zou verder slapen zou ik ‘s nachts geen oog meer dichtdoen. Dus wandelde ik naar buiten maar Nina was nergens te bespeuren. Ik vroeg aan onze kleine broer Aimé (die enkel Nina haar naam kan schrijven en de mijne niet) waar Nina was en hij antwoordde: ‘Je ne connais pas’. Best wel grappig. Onze papa had die middag nog verteld dat we zeker die avond nog naar de top van de berg moesten wandelen hier een beetje verderop en toen ik naar boven keek zag ik precies twee mensen zitten. Ik kreeg zo’n jammer gevoel in mijn buik dat ik niet mee die berg op was dus belde vlug naar Nina. Ze was niet op de berg met Tanja maar op zoek naar bloem en water hier een kilometer verder op de grote baan. Ik zou hen tegemoet wandelen. Na even te hebben gewandeld kwam ik hen tegen aan de waterkraan. Ik wist al hoe laat het was: we zouden de kar met 6 bidons water van 25 liter tot thuis moeten duwen. Aangezien ik mij al niet geheel fit voelde werd dit een echte uitputtingstocht. Maar bon, ook dat hebben we weer overleefd. ‘S avonds kregen we rijst met tomatensaus en nadien heb ik mij nog vlug een beetje verfrist en onmiddellijk mijn bed ingedoken. Het heeft niet lang geduurd of ik was alweer naar dromenland.
Vandaag, dinsdag hebben we voor de eerste keer echt uitgeslapen. Het was acht uur eer we uit ons bed kropen. Ik kreeg al onmiddellijk een telefoontje van de directeur dat we op school werden verwacht om onze evaluatiepapieren op te halen. Ik legde hem uit dat we eerst nog gingen ontbijten en dan onmiddellijk zouden langskomen. Hij vond het duidelijk zeer grappig dat we op dat uur nog moesten ontbijten.
Na het eten wandelden we dan maar naar de school en overliepen met de directeur de evaluatiepapieren. We kunnen zeker en vast niet klagen! Nadien keerden we terug naar huis en hebben het laatste rapport geschreven over de gehandicaptenwerking hier in Mokolo. Vervolgens was het tijd voor ons dagelijkse wandelingetje naar de waterkraan. Maar aangezien het water op school afgesloten is wegens wanbetaling van de leerkrachten, moeten we nu water gaan zoeken bij de zusters. Dit vraagt toch telkens 20 minuten. Een kraan in huis hebben is echt een luxe!
Nu zijn we terug thuis en hebben hiernet om 11u ons middagmaal gekregen. Dat was redelijk vroeg. Deze middag staat er niet zo heel veel meer op het programma: reflectieverslagen aftypen voor school, naar de bibliotheek om de bibkaarten voor de leerkrachten in orde te brengen en tegen 17u naar het cybercenter om te skypen met erik en dit blogbericht te posten. Joepie! Ik heb er al zin in!
Morgenvroeg komt er een student langs die in opleiding is om onderwijzer te worden. Hij wil graag wat meer leren over onze pedagogische aanpak en dus willen wij hem met veel plezier een beetje uitleg geven.
Donderdag gaan we met Geneviève op stap. Geneviève is een dame die hier een project heeft lopen met jongedames die na hun studies geen werk vinden. Zij zorgt ervoor dat deze meisjes toch iets kunnen verdienen door kleine hapjes te koken en langs de straat te verkopen,…
Vrijdagvoormiddag gaan we met père Gustaud op stap om een familie te gaan bezoeken die tijdens het schooljaar een gehandicapt kind opvangen. Ook een bezoekje aan een revalidatiecentrum staat op het programma. In de namiddag worden we bij de papa van Annelies verwacht want die heeft blijkbaar een verrassing voorbereid.
Zaterdag worden onze haren voor een laatste keer gevlecht en zullen we onze valiezen beginnen pakken.
Zondagochtend gaan we voor de laatste keer naar de mis en dan komt Lasard onze bagage ophalen. In de namiddag is het Meneer Mahama zelf die ons thuis komt ophalen en ons meeneemt naar Maroua. Die avond zullen we ook met hem gaan eten ergens in Maroua. Maandagochtend is het dan de grote dag: we nemen de bus naar Ngaoundéré om daar s’avonds de trein op te stappen richting Yaoundé. Dinsdag worden we opgewacht door Thorsten. Je ziet het beste vrienden, ons groot avontuur loopt hier ver op zijn einde. Ik kan jullie alvast vertellen dat het een onvergetelijke ervaring is geweest maar toch kijken we uit naar 18 april om iedereen terug te zien. Ik kan haast niet meer wachten om jullie al mijn verhalen te vertellen!

Heel veel liefs en tot een volgend berichtje!

Femke xxx